Brede grijns bij de aanblik van het woord Frozen. Zou Dive het wagen om Madonna en Aquaviva tegelijk te tackelen? Niet dus. Frozen is een eigen compositie, die teruggrijpt naar de Klinik tijden toen cold en old ook al regelmatig aangestreept werden in het rijmwoordenboek van Dirk Ivens. Uit dezelfde periode dateert zijn neiging om beloftevolle jongeren een stevige promotionele duw in de rug te geven (dank u, zegt Diskonnekted). De titeltrack van deze cd is typisch Dive, en stoot met voldoende power naar de eindmeet om zelfs de geteisterde halswervels van ondergetekende in beweging te brengen. Enkele slimme breaks zorgen voor compositorische kracht. Mooi, maar niet goed genoeg om dit nummer viermaal in collegiaal gemixte vorm te laten terugkeren. Onze gebruikelijke scheldpartij tegen het fenomeen remix moeten we uitzonderlijk wat afzwakken omdat we dol zijn op de (nep) thereminversie van Numb. In dezelfde clubgerichte familie vinden we de hardnekkig traditionele melodieuze EBM van Suicide Commando. Dit keer buigt een met bloed bespatte Johan Van Roy zich over de exploten van een Amerikaanse seriemoordenaar (waar hebben we dit al eerder gehoord?). In tegenstelling tot de vorige albums ontdekken we geen uitschieters op deze cd. Maar in een genre waar voorspelbaarheid op alle fronten een must is, mag dit geen probleem zijn. Kortom, gefundenes (menschen)Fressen voor de Duitse clubs, maar ongeschikt voor huiselijk gebruik.