Damnation Army is, in tegenstelling tot wat de naam laat vermoeden, het project van één persoon, namelijk de Zweed Thomas Nyholm. Hij schrikt er niet voor terug om zowel gitaar, bas, drums als de donkere vocalen voor zijn rekening te nemen. Hij wil niet gezegd hebben dat gelijkgestemde zielen niet tot zijn leger kunnen toetreden in de nabije toekomst, maar voorlopig is hij net als ons heel tevreden met het resultaat van zijn nijvere arbeid. In vergelijking met het vorige werk, twee demos en het album The Art Of The Occult uit 2004 (God Is Myth Records), bewandelt Nyholm donkerder paden. De sfeer is er aanmerkelijk doomier en melancholischer op geworden. Aangevuld met gitzwarte teksten en infernale vokills leunt de sound van Tyrant heel wat dichter aan bij black metal dan op voorgaand werk. Zeven nummers in veertig minuten, die samen een onheilspellende sfeer oproepen. Sporadisch snellere stukken zorgen voor variatie. Meer moet dat niet zijn. Enslaveds nieuwe plaat ligt helemaal in het verlengde van voorganger Isa. Is dat erg? Integendeel. Het sextet surfte mee met de eerste Noorse golf blackmetalbands, maar is inmiddels behoorlijk geëvolueerd. De kern van de muziek blijft zo zwart als pek, maar er wordt ook plaats gemaakt voor progressieve elementen. In Path To Vanir horen we zowaar een stukje dat aan Pink Floyd doet denken. Omkijken richting metal uit de jaren 1980 gebeurt op deze plaat net zo goed als een portie snelle black, hoor Fusion Od Sense And Earth die overgaat in King Crimson. Voornoemde invloeden klinken misschien vreemd voor een blackmetal band, maar net die variatie maakt dit nieuwe Enslaved-album heel erg de moeite. Net als met de diverse invloeden speelt de band met diverse zangstijlen door elkaar. Grunten, krijsen en gewoon melodieus zingen, en dat soms allemaal binnen een en het zelfde nummer, alsof het niets is. Op Isa was de band nog een beetje zoekende om deze nieuwe ideeën gekanaliseerd te krijgen. Nu vallen alle stukjes mooi op hun plek. Alweer een mooie puzzel opgelost. Carpathian Forest, ook al zon band van de eerste Noorse lichting, heeft met zijn nieuwste plaat alleen de titel tegen die aan Antiseen doet denken. Net als die band buldert Carpathian Forest nietsontziend over alles heen, maar zijn het onder de stoere laag geboren humoristen. Nattefrost heeft eventjes genoeg van zijn solocarrière en maakt met zijn band, waarin (ex-)leden van onder meer Emperor, Blood Red Throne en Satyricon, een knaller vol blacknroll. Soms gaat de band echt terug naar de basis. The Frostbitten Woodlands Of Norway is daar een mooi voorbeeld van, maar net zo goed krijgen we een speedfolkdouche middels het supernummer Submit To Satan!!!. Ieder die dacht dat Carpathian Forest met de teleurstellende voorganger Defending The Throne Of Evil was uitgeblast, heeft het bij het verkeerde koord. Shut Up, There Is NO Excuse To Live of The First Cut Is The Deepest, het zijn slechts titels van beestig zwarte supertracks. Rubicon is pas het vijfde album van Vlaanderens trots Ancient Rites, die toch al sinds 1988 aan de weg timmeren. Kwaliteit gaat bij de tot een zevental uitgegroeide bende rond zanger Gunther Theys duidelijk boven kwantiteit. Voorganger Dim Carcosa dateert trouwens ook alweer van vijf jaar geleden. De uitbreiding van de band (van een trio tot inmiddels zeven mensen, waaronder drie gitaristen) geeft Theys de vrije hand (hij gaf zijn bas door aan één van zijn bandleden) om zich alleen met zijn zang en zijn historische teksten bezig te houden, en het resultaat mag er dan ook wezen. Orkestrale melodieuze black metal is wat de band brengt, bombastisch of agressief indien nodig, complex en gedetailleerd en bovenal beklijvend. Dat heeft ook te maken met de thematiek die wordt aangesneden. Zo converseert Theys in de track Ypres met de geest van één van de vele gesneuvelden van de eerste wereldoorlog, met een fascinerend en bevreemdend nummer tot gevolg. Ancient Rites bewijst dat degelijke symfonische black metal helemaal niet uit Scandinavië hoeft te komen om muzikale potten te breken.