Zao uit Pennsylvania draait reeds mee sinds 1995 en maakte ondertussen al zon album of tien. Voor ons is dit echter een eerste kennismaking met het kwartet en dat is geen dag te vroeg. Zoals gewoonlijk kende de band alweer wat bezettingswissels en veranderde Zao andermaal van platenfirma, maar dat vond Steve Albini allemaal geen punt. Hij nodigde de band uit in zijn studio in Chicago om het aan waanzin grenzende geluid van de band rauw op de band te zetten. En dat is hem nog gelukt ook. De lieflijke piano die de plaat opent vormt een zeer groot contrast met het ruwe, ultra-agressieve geweld dat erop volgt. Daniel Weyandt schreeuwt bijna letterlijk de longen uit zijn lijf. s Mans gebulder wisselt in ongeveer de helft van de nummers af met gewone zang, en net het contrast van die twee stemmen verhoogt de akelige en claustrofobische sfeer die door de snoeiharde metalcore van het viertal wordt opgewekt. Ooit begonnen als een doordeweeks hardcorebandje is Zao geleidelijk aan geëvolueerd richting van experimenten overlopende metalcore. Net daardoor onderscheidt de band zich van de meute onbenullige metalcorebandjes, en daar zijn wij des te blijer om. Bands als Unearth, Underoath, Thrice tot aan Triviums Matt Heafy toe verafgoden deze anciens, en gelijk hebben ze. Zao is vreten voor hen die nooit genoeg krijgen van Dillinger Escape Plan.