Door het onverwachte succes van de Franse groep Nouvelle Vague wiens tweede album Bande A Part een flinke zomerhit lijkt te worden, keert de aandacht van vooral de pers zich weer naar de talloze Franse zwoele zuchtmeisjes. Maar er gebeurt nog veel meer in La France. Zo is het dit jaar anderhalf decennium geleden dat Serge Gainsbourg (1928-1991) deze aarde verliet (zie ook Gonzo Circuit). Het lijkt wel dat hoe langer hij dood is hoe bekender hij wordt; niet geheel ten onrechte overigens. Wie zich in hem wil verdiepen wordt het niet moeilijk gemaakt. Al zijn oude platen zijn makkelijk op cd verkrijgbaar, tenminste in Frankrijk. Maar het probleem is dat hoe verder weg van dat land hoe minder goed men Gainsbourg kent, op zijn hit Je tAime Moi Non Plus na. Dus dacht zijn platenmaatschappij Universal, laten we er maar een tribute-plaat tegen aangooien. Monsieur Gainsbourg Revisited is een compilatie speciaal gericht op de landen buiten Frankrijk, en Engeland in het bijzonder. Vandaar dat Britse artiesten als Franz Ferdinand, Jarvis Cocker, Tricky, Marc Almond en Marianne Faithfull in de meerderheid zijn. Voor Amerika staan er bijdragen op van Cat Power en Michael Stipe. Zij allemaal doen Engelse versies van uiteenlopende Gainsbourg songs; zelfs de enige puur Franse bijdrage, van het zingende fotomodel Carla Bruni, is in het Engels! Met deze diversiteit aan namen voel je het misschien al een beetje aankomen: het is een beetje een allegaartje. Het is een verzameling van net-niet Serge songs waarbij de artiesten zich meer als zichzelf voordoen dan dat ze in de huid van de componist zijn gekropen. Daar is in principe niets mis mee maar bij een tribute verwacht ik meer inlevingsvermogen. Nee, dan de mannen van de groep Bikini Machine uit Rennes! Op hun tweede album staan covers van Jacques Dutronc, de Franse zanger die sinds eind jaren zestig niet ouder lijkt geworden. In die tijd debuteerde hij met catchy rock-achtige popsongs met grappige en soms gewaagde teksten die altijd wel iets van een novelty in zich hadden. Bikini Machine heeft voor de cd Joue Dutronc geput uit deze opwindende begin periode; 1966-1976 de tijd dat hij voor het label Vogue opnam. Zo hoor je ijzersterke versies van Mini, Mini, Mini, Sur Une Nappe De Restaurant’ en La Fille Du Pere Noel. Allemaal met een lekker analoog klinkend instrumentarium waardoor alle songs de sfeer uitademen van rond 1970. Hoogtepunt in deze is hun instrumentale versie van Les Cactus, vol space effecten, exotica geluiden en met een lekker up-tempo easylistening ritme. Op de Duitse persing van deze cd staan extra tracks en een hilarische zwart-wit clip, die perfect laat zien waarom deze band de ideale Dutronc vertolker is. Dutronc, die overigens nog steeds platen maakt en voor anderen songs schrijft, waaronder zijn huidige levenspartner Francoise Hardy.
Ook cheesy en easylistening is de compilatie Dou Da Dou. Hierop staan 12 songs van rond 1970, stuk voor stuk onvindbaar voor en onbekend bij gewone stervelingen, maar enorm gewilde collector’s items voor verzamelaars van luchtige (Franse) dansmuziek. Misschien dat in België nummers als Les Tomates (met cha-cha ritme) of Hum! Hum! (euro soul!) rond 1970 nog werden uitgebracht, maar noordelijker dan Brussel is de muziek op deze cd nooit te vinden geweest. Deze met zorg samengestelde en goed gedocumenteerde compilatie vol met heerlijke exotica maakt die omissie uit het verleden ruimschoots goed.
Ook de groep Rinôcérôse had in het begin nog her en der iets easy-achtigs. Maar die subtiliteit is inmiddels vervangen door veel rock geweld in een eighties-jasje. Omdat hun nummer Cubicle in een iPod commercial wordt gebruikt heeft de platenmaatschappij V2 hier omheen een soort titelloze best of samengesteld. Deze opent met de meest rockende en actuelere songs vol ronkende gitaren, maar na een song of vijf wordt de toon minder rock en komt er wat meer subtiliteit in de muziek, zoals in het swingende en instrumentale Le Triangle wat sterk aan Daft Punk doet denken.
Dan tenslotte even over naar de Nouvelle Scène Française en wel naar Dominique A. Hij stond begin jaren 1990 aan de basis van deze minimalistische chansonbeweging. LHorizon is zijn zevende album en het lijkt alsof er niets verandert bij hem. Het is weer een mooie verzameling sfeervolle chanson-achtige popsongs met een veelal melancholieke ondertoon, minimaal georkestreerd met de piano in een hoofdrol. Het is tijdloze muziek met een 21ste eeuws randje maar met reminiscenties aan de betere chansons, zoals het Brel-achtige meesterwerk Rue Des Marais. Ook de verzamelaar Paris op het compilatielabel Putumayo is gevuld met Nouvelle Scène Française muziek. Althans dat staat op de cd te lezen. maar als je deze compilatie vergelijkt met de Le Pop serie (zie Gonzo 72) dan klinkt het allemaal wat gewoontjes. Nergens iets verrassends of onverwachts. Het zijn allemaal wat ongevaarlijke, akoestische, veelal jazzy liedjes met weinig nouvelles en daar dragen zelfs Carla Bruni, Keren Ann en Coralie Clement een beetje aan bij. Niet spannend maar wel ideaal als achtergrondmuziek om er je weekend Parijs bij te plannen!
Behoorlijk Nouvelle en al even minimalistisch klinkt het tweede album van het Frans-Brazilliaanse duo São Paris. Zelfs de titel is minimaal: Lá. Stond hun debuut vol ingetogen electronische, samba & bossa songs, voor dit tweede album hebben ze gekozen voor een andere richting. Het zijn nu kleine soundscapes geworden vol minimale clicks and cuts elektronica, akoestische gitaar en ingetogen Portugese zang van Leticia Maura. Het is geen samba en het is niet dansbaar maar het is wel muziek die broeit en wat mij betreft de perfecte soundtrack voor de zomer van 2006.
!!!!!!!!!!!!!!
BOODSCHAP VOOR JANINE svp de laatste titel er met de ‘hand’ bijzetten:
v/a- Paris (CD:Putumayo)