Nederlanders zijn wel eens jaloers op die verrekte Belgen. Wij hebben Excelsior, jullie hebben (K-RAA-K). Wij hebben Johan en GEM, jullie hebben Creature With The Atombrain, Ignatz, Af Ursin. Toch begint de lucht de laatste tijd een beetje op te klaren aan deze kant van de grens. Met Julie Mittens hebben we een absolute topper in huis als het gaat om mega infernos die de huid van je rug schrapen, de surreële dronerealiteit van Machinefabriek wordt over de grenzen geprezen en de orgelgeilheid van zZz bracht hen al naar SXSW. Noiserock daarentegen, met het hart op de tong en vuur in de vingers is zeldzaam aan deze kant van de grens. De invloed van The Ex lijkt vooral buiten onze landsgrenzen gewaardeerd en Seedling is inmiddels opgedoekt. Zea doet een aardige poging maar strandt te vaak in een té ingewikkeld gesponnen web. Het wordt dus tijd dat Makazoruki de fakkel gaat dragen want Makazoruki brengt het vuur terug en dat is een heerlijk gevoel. Vooral de stem van zanger Skusho raakt juiste snaren. Gedreven en uitermate inspirerend, je mocht wensen dat er bij Thurston Moore nog zoveel rook van zijn stembanden kwam. Muzikaal gezien is Makazoruki een indukwekkende mélange van Sonic Youth noise, Hüsker Dü melodieën en Black Flag brutaliteit. De intensiteit is terug, maar eerlijk is eerlijk: Makazoruki bestaat uit Bosniërs die hun nieuwe thuis in Amsterdam gevonden hebben. Voordat je begint te lachen; ze zijn volledig geïntegreerd die mannen, serieus, dit zijn gewoon Nederlanders. Laat me op zijn minst in die waan, oké?