2006: Israël bombardeert Beiroet en de pers bombardeert Beirut, het project rond Zach Condon, tot nieuwste sensatie. Een Libanese naam, een Oost-Europees geluid, een plaat die naar de Goelag referereert en toch afkomstig zijn uit Albuquerque, New Mexico: zeg nog eens dat Amerikanen wereldvreemd zijn. Van een introductie in instrumentengeschiedenis zijn we verstoken gebleven en de enige Oost-Europa connectie in onze platenkast was tot heden de balalaika van Camper Van Beethoven. Maar nu is er dus deze 19-jarige die zich vrijuit bedient van ukelele, mandoline, accordeon en trompet. Clichés zijn er om ontkracht te worden, en Gulag Orkestar is nooit meer dan een beetje melancholisch. We blijven gespaard van loodzware balkandramatiek waarvan een mens spontaan in de dichtstbijzijnde Wolga duikt. Het resultaat is bij momenten dansbaar, maar het is een dansbaarheid die eerder de indiekid met een avontuurlijke swing in de benen zal aanspreken dan het gemiddelde Hongaarse volksdanscollectief. Zingen doet Condon ook en zijn stem doet meer dan een beetje aan Rufus Wainwright denken. Enig noveltygehalte is onmiskenbaar, maar wereldschokkend anders is Beirut niet. De cynicus zal het houden bij ‘doodgewone folk opgeleukt met een geografische gimmick’, een wat oudere commentator zou misschien gewagen van ‘americana met heimwee naar het ijzeren gordijn’. Gordijn of geen gordijn, dit is een ijzersterk debuut. Of wat bracht u voor elkaar toen u 19 was?