Nachtmystium gaat er bij elke release met rasse schreden op vooruit, zowel muzikaal technisch als qua opnames. De nieuwste worp van deze Amerikanen (ze zijn deze keer met vier) is dan ook zonder twijfel de beste plaat die de band maakte tot op heden, al zullen ze eind dit jaar zichzelf bikkelharde concurrentie aandoen met de splitcd die ze gaan uitbrengen met Leviathan, ook op Southern Lord. Waarom? Omdat ze deze keer de binnenkant van een echte studio gaan zien! Nu doen we het echter nog met rudimentaire opnames die er toch in slagen om sfeer te creëren, een sfeer van psychedelisch aandoende black metal. De intro van A Seed For Suffering roept zelfs Pink Floyd op, in een satanische bui dan welteverstaan. Bij het schrijven dezes is Syd Barrett net andere geestesverschijningen gaan bezoeken, en op de website van Nachtmystium is een doodsprentje annex eerbetoon het venster dat zich automatisch opent. Deze adoratie verklaart meteen de hypnotiserende en tegelijk heel bevreemdende sfeer die het beluisteren van Instinct:Decay oproept. Grimmig, donker en ijskoud is deze plaat, en tegelijk zit er heel wat melodie verscholen in de soms aan een behoorlijke snelheid gebrachte tracks. Nachtmystium is nooit voor gevoelige zieltjes bedoeld geweest, en ook nu houden die zich beter ver van dit hemels tropische album. Opvoedkundig is dit een sterk aan te bevelen langspeler. Liefhebbers van Xasthur, Sargeist en Krieg weten genoeg. Dat niet alleen donkerzwart metaal er in slaagt om een creepy sfeer op te roepen, bewijst componist David Julyan met zijn score voor de horrorfilm The Descent. De expeditie van vier vrouwen in een grottenstelsel verloopt in deze film helemaal niet zoals de vier dames zich hadden voorgesteld. Neil Marshall, die eerder al Dog Soldiers regisseerde, zorgde voor bevreemdende en tegelijk angstaanjagende beelden vol afschrikwekkende duistere creaturen, terwijl Julyan zich uitstekend van zijn lugubere taak kwijt en een donkere score neerzet. Hij kon de grote middelen inzetten, want hij mocht gebruik maken van een zeventig leden tellend orkest en een koor van zestien dames. Het geluid zit dan ook perfect, zachte stukken wisselen af met aanstekelijk griezelige geluiden die zeker in avondlijke uurtjes voor kippenvel zorgen. Julyan bewees eerder met scores voor Christopher Nolans klassiekers in wording Following, Memento en Insomnia dat hij degelijke én rijke filmmuziek kan schrijven. The Descent is voor de man een volledig andere genre dan hij gewend is, maar hij is veelzijdig genoeg om ook deze keer ijzersterk uit de donkere hoek te komen. Filmmuziek is hier ten huize geen dagelijkse kost maar deze soundtrack deed ons toch al meermaals opschrikken van sinister genot.