Als Alice in Wonderland, zo voelt een mens zich na muzikale reizen door He Poos Clouds en White Hats. Schitterde de debuutplaat van Final Fantasy nog door een doorgedreven naïviteit, dan leveren de groeipijnen van Owen Pallet op He Poos Clouds enkele fraaie momenten op. De Canadees Owen Pallet verzorgt bij Arcade Fire de strijkers en trok zijn debuut volledig op rond zijn frêle stem en viool. Op de opvolger He Poos Clouds werkt hij samen met een kamerorkest en voegt hij ook wat percussie toe. Pallet blijft tot nader order een volblond koorknaapje en is in alles de complete tegenpool van de loepzuivere demon die labelgenoot Patrick Wolf is, maar is tegelijkertijd verlost van de onschuld die zo sterk aan zijn debuut Has A Good Home kleefde. De zinderende slaapliedjes voor pubermeisjes van zestien krijgen meer gewicht en groeien uit tot goed georkestreerde songs die op eigen benen staan en die kracht en maturiteit uitstralen. Geef Owen nog drie platen en hij maakt de plaat die zijn hele oeuvre in een klap overbodig maakt. Maturiteit en klasse zijn ook de twee woorden die we noteerden bij Niobe ofte Yvonne Cornelius. Haar op Sonig verschenen Voodooluba liet ons warm noch koud, maar met White Hats neemt ze op meesterlijke wijze revanche. Cornelius nam een trits producers onder de arm. Bastian Wegner, Wechsel Garland en Marcus Schumacher zijn de bekendste (maar zijn evengoed nog steeds schier onbekend). Cornelius toont op White Hats dat ze klaar is voor het grote werk en dat ze met haar stem in haast elke muzikale biotoop thuishoort. Haar sterkste momenten beleeft ze echter als ze de jazz induikt. Hoog tijd dat iemand eens met Herbert belt. Alice in Wonderland, er is geen woord van gelogen.