Meteen van bij het eerste nummer is het volstrekt duidelijk: deze band heeft alles in zich om groot te worden, héél groot. Het openingsnummer trekt onmiddellijk de aandacht, want ‘Soul Horizon’ is een prachtig voorbeeld van de Californische traditie van meerstemmige vocale pop, niet meer zo vakkundig uitgevoerd sinds de jaren 1970. Ook over de andere tracks kan je boeken vol superlatieven schrijven. Op ‘Beyond An Infinite’ hoor je achtereenvolgens nog luxueuze warme soul (‘Burn My Bridges’), tedere pop (‘Fortress’) of vocaal-harmonische souljazz (‘Those Days’). Het werk van The Beauty Room maakt ons vooral enthousiast omdat de groep erin slaagt prachtvocalen aan een wonderbaarlijke mengeling van blanke soul, softrock en elektronica te koppelen. Nooit gedacht dat deze genres zo natuurlijk konden samengaan! Een verklaring daarvoor kan liggen in het feit dat het geniale meesterschap van dit samenwerkingsproject van vocalist Jinadu met elektroncia-specialist Kirk Degiorgio tot stand kwam door zelfopgelegde beperkingen. Degiorgio geeft de in de studio vermenigvuldigde vokale partijen van Jinadu de hoofdrol, en voegt daar heel lichte, spaarzame instrumentatie en langzame akkoordwisselingen aan toe. Het zweverige instrumentarium en het sobere gebruik van gitaar en piano laten toe de klemtoon op de stem te laten rusten. Let op, ‘Beyond An Infinite’ is zeker geen ijle bedoening. Integendeel, het eindgeluid lijkt bij vlagen op het beste van Steely Dan, Sting of Californische softpop in het algemeen. Geen revolutie, maar een bijzonder sterke evolutie en vakkundige samensmelting van meerdere disparate genres. Verplicht.