Er gaat meestal wat tijd overheen, maar iedere nieuw album van het in Amsterdam woonachtige Zea is een stap vooruit. Drie jaar na Today I Forgot To Complain is Insert Parallel Universe een klein meesterwerk. Het duo klinkt ongelooflijk los, en conventies lijken steeds meer te worden losgelaten. Het is geen pop, geen breakcore, geen dubstep, geen IDM, maar een optelsom van de ideeën en invallen van het tweetal, die wel uit voornoemde genres putten. Daarbij klinken de veertien nummers die in amper 40 minuten voorbij komen ongelooflijk energiek, venijnig en gedurfd. Een aantal nummers (My Bed Is A Monument Of Hate) is heerlijk rauw opgenomen. De inventieve gitaargeluiden worden doorsneden met stuiterende samples; in de popwereld van Zea is niets voor de hand liggend, of voorspelbaar. De beste muziek klinkt vrij, en zit vol urgentie. Dit album is een eerbetoon aan deze begrippen. Het zit vol muzikale verbeelding en het is zeker niet toevallig dat acts als mensen als 1-Speed Bike, Jason Forrest/Donna Summer en Felix Kubin, ook muzikale vernieuwers, tot de vriendenschaar van Zea behoren.