Twee nieuwe releases in Audiobots fantastische improvreeks die ons voorheen al fel gesmaakte cd-rs bracht van o.a. Der Draaigitaar en Trevor Dunn. Wanneer Tom Carter solo speelt, zijn zijn in blues gedrenkte gitaarlicks meestal een pak minimaler dan zijn werk met Christina Carter in Charlambides. De modale psychtonen van Byrds of Quicksilver weerklinken iets minder hard in deze vier nummers die draaien rond ritmisch aangeslagen expressieve gitaarakkoorden en verlaten klanken die eenzaam vibreren en oplossen in gedestilleerde condens. Keijos nieuwste worp is een samenwerking met voor mij twee onbekende Finnen. Vergeleken met zijn eerder werk met The Free Players (leden van Vapaa) of solo, klinkt deze lange track als een tijdreis naar vroege elektronische sci-fi synth geluiden. De stilte van het zwarte gat is niet veraf.