Die stem. Een typisch geval van onvoorwaardelijke adoratie of instant afkeer. De stem van een eeuwig veertienjarige, zo omschreef een journalist ooit de hoge, zoetgevooisde vocalen van Green Gartside (geboren Paul Strohmeyer). Ook nu de twee meter lange Welshman van Duitse afkomst inmiddels de vijftig gepasseerd is, blijft die stem allesoverheersend. De mediaschuwe superperfectionist Gartside, die op zijn 23e al een hartaanval kreeg, is een notoir kameleon, een meester in vermommingen. Zijn carrière is grillig en zit vol onverwachte bochten. Zijn discografie is beperkt: vijf, weliswaar totaal verschillende albums in een kwart eeuw. Van de slordige DIY-postpunksingles met dubinvloeden recent nog verzameld op knappe Early over de geföhnde synthsoul van zijn hits op Cupid & Psyche tot een samenwerking met de gecharmeerde Miles Davis. Momenteel is Scritti Politti genaamd naar de geschriften van de Italiaanse communist en politiek denker Antonio Gramsci – nog enkel het solovehikel van Gartside, die dit album opnam in zijn achtertuin. Er is nauwelijks nog een spoor te ontwaren van de hiphop op de bijzonder lauw ontvangen voorganger uit 1999. Gesofisticeerde, vloeiende popliedjes schrijven is hij niet verleerd. Ook de cryptische, soms ingenieuze liedjesteksten zijn present. Gartside is van jongsaf sterk beïnvloed door Franse (post-)structuralismen als Derrida en Lacan. De veelsporige vocale harmonieën drukken de muziek melodieuze pop uit de Wilson-school met toefjes hiphop(ritmes) of een streepje elektronica – ietwat naar het achterplan. Twijfelaars doen hun voordeel met de voorzichtige zomerhit The Boom Boom Bap, de onverwachte powerpopexplosie in Dr. Abernathy of het zinnelijke Mrs. Hughes.