From The Closet To The Charts: Queer Noises 1961-1978

Sexuele preferentie – met name (mannelijke) homosexualiteit – als leidraad voor een muziekcompilatie, het kan vreemd lijken, ruim dertig jaar na gay lib. Van wereldwijde maatschappelijke acceptatie is helaas nog geen sprake. Door het prevalerende conservatieve klimaat in Bush-Amerika en de uiterst hetero ladculture in Groot-Brittannië blijven kastdeuren, zelfs meer dan vroeger, vaak angstvallig gesloten. Homofobische uitlatingen zijn geen uitzondering in de overheersende, macho popcultuur, met name hiphop, r ‘n’ b en reggae/ragga. Het Beierse Trikont, dertig jaar geleden begonnen als linkse uitgeverij, heeft naam gemaakt met uitmuntend gedocumenteerde en meestal politiek en/of sociaal geëngageerde verzamelaars. Dat is hier niet anders. Samensteller van deze muziekhistorische analyse is Jon Savage, eminent punkkenner en samen met de jonggestorven Kris Kirk zowat de enige openlijk homosexuele muziekjournalist. Deze revelerende collectie in regenboogkleuren is duidelijk een liefdesbaby. Vreugde en verdriet, frustratie en exuberantie liggen soms dicht bij elkaar. Er werd gekozen voor minder voor de hand liggende artiesten van zeer divers pluimage. Weinig Britten hier: geen Coil, Almond, FGTH of Bronski Beat. Er zijn wel cabareteske camp-acts van drag queens Jose of Mr. Jean Fredericks maar ook crooner Zebedy en de unieke country-cowboy Peter Grudzien (ruim drie decennia voor de Brokeback-jongens). Woordspelletjes en spitsvondige dubbelzinnigheden, gemeengoed in homokringen, vliegen heen en weer op de vrije bewerking van ‘These Boots’ door Teddy & Darrel of het hilarische ‘Kay Why’ van The Brothers Butch. Wie evenmin ontbreekt, is de exuberante glamrockprins Jobriath, wiens albums onlangs werden heruitgebracht met steun van fan voor het leven Morrissey. Erg goed zijn de powerpopgarage van Twinkeyz of de beklemmende pianofolk van Michael Cohen. Ook present zijn de vroeg gestorven, briljante sixties-producers Joe Meek en Curt Boettcher: de eerste met een uiterst zeldzaam Tornados b-kantje met scabreuze dialoog, de onvolprezen Sunshine Pop-prins met een spacy ballade. Enigszins verrassende aanwezigen zijn The Ramones met hun ’53rd and 3rd’ waarin DeeDee zijn verleden als drugsverslaafde rentboy uit de doeken doet. Dezelfde thematiek vinden we, iets minder subtiel, terug bij LA-punk en ranzig baasje Black Randy. Afgesloten wordt in stijl met de befaamde homohymne ‘You Make Me Feel’ een spacy disco-combiné van het flamboyante roze icoon Sylvester en productiegenie Patrick Cowley.