Het werd tijd. Jarenlang waren de platen van This Heat slechts met mondjesmaat verkrijgbaar. Op wereldveiling eBay werden absurde bedragen betaald voor de zeldzame cd-releases. Na zes maanden watertanden ligt eindelijk de definitieve compilatie dat heet: het volledige werk – van het Londense trio voor ons. Dit is een heruitgave die tot voorbeeld kan strekken. Zes cds, sonisch opgepoetst, in facsimile verpakking plus een uitvoerig, informatief boekje met fotomateriaal, interviews, en getuigenissen, samengebracht in een stevige kartonnen box. Hun oeuvre mag dan beperkt zijn in omvang – twee albums, een ep, twee onstuimige Peel-sessies die het debuut voorafgaan en een postume plaat met herwerkingen de impact was onevenredig. This Heat is de unieke coalitie tussen de ervaren prog-veteranen Charles Hayward (percussie) en Charles Bullen (gitaar) en muzikaal neofiet Gareth Williams (bas). Boven alles staat This Heat staat voor withete intensiteit.
Het titelloze debuut (1979) ook bekend als de blauw-gele – was het resultaat van twee jaar jammen in hun voorkeurshabitat Cold Storage, een tot cultuurhonk omgebouwde voormalige vleesbewaarplaats. In tegenstelling tot collega kpo, die in Gonzo 75 zijn persoonlijke affectie voor dit onbetwiste postpunkmeesterwerk beleed, ontstond onze liefde post-factum. Hun arbeidsethos is legendarisch. This Heat zijn obsessionele repetitiebeesten 9 uur per dag, het jaar rond – stachanovistische mens-machines met een duidelijke missie. Urenlange improvisatiesessies worden nadien in de studio met scalpel-precisie verbouwd tot tracks die naadloos overgaan van bezwerende trancerock in elektronische experimenten.
De ep Health and Efficiency (1980) een zeldzame tong in de wang referentie naar een Brits nudistentijdschrift – lijkt de vreemde eend in de bijt. De acht minuten lange titelsong is een bijna uitbundig te noemen rockhymne, opgedragen aan de koperen ploert en gedreven door een fantastische gesloten groove.
Deceit bevat meer reguliere structuren, al lijken de nummers wel opgenomen in een compressiekamer. Iedereen hapt naar adem. Deze hermetische, sombere liedjescyclus over machtsmisbruik en dictatuur evenaart het zwartste van Joy Division en PIL. De typische hoge, klaaglijke zang van Hayward – denk aan een van elke joie de vivre verstoken Robert Wyatt krijgt assistentie van de anderen in naar folk verwijzende samenzang. Dit zijn mannen op de rand van een zenuwinzinking. Ter vrijwaring van ieders gezondheid gooit men, de fysieke en mentale uitputting nabij, een jaar later de handdoek.
Als geen ander worden bruggen gelegd tussen de grimmige fabriekritmes van industrial, de urgentie van de punk, de studiotovenarij van dubreggae en de complexiteit van RIO en Britse progressieve rock. This Heat verricht in het rocksegment opmerkelijk pionierswerk met filters, overdubs, teruggespoelde tapes en omgevingsgeluiden en zaait op die manier meer kiemen dan gelijk welke andere groep van haar generatie. Aandachtige toehoorders herkennen de vitriolen gitaren van Albini c.s., postrock in al haar permutaties en zelfs de hectische ritmiek van jungle (beluister de diverse gedaantes van 24 Track Loop). De onbestendige, soms verstikkende atmosfeer reflecteert het sociaal economische slagveld van Thatcher-Engeland waar nucleaire dreiging, angst en onzekerheid iedereen in een wurggreep houden.
Het enige minpuntje aan deze box is de weinig toevoegende live-plaat. Kniesoren als uw dienaar hebben immers beter klinkende bootlegs gehoord.
Het postuum uitgebrachte Repeat (1992) is dan weer This Heats idee van een remixalbum. De titeltrack is een strak verbouwde ’24 Track Loop die Miles circa On the corner en Can extrapoleert tot een hypnotische koortsdroom van 20 minuten. De tinkelende, metalen gamelanpercussie van Metal en de wijdlopige drone-exercitie Graphic varispeed zijn een waardige slotakte. Nu heeft niemand nog een uitvlucht om deze meesterstukken spoedig ook apart verkrijgbaar – te negeren. Begin volgend jaar krijgt de catalogus Henry Cow, het voormalig collectief rond ReR-labelbaas Chris Cutler – dezelfde behandeling.