Doorheen de complete muzikale output van Mike Cadoo loopt één grote rode draad: melodie. Zelfs bij
Gridlock, zijn project met Mike Wells dat synoniem stond voor een haast mathematisch uitgebalanceerde combinatie van breakbeats en post-industriële soundscapes, kwamen zijn meticuleus opgebouwde melodielijnen telkens weer bovendrijven. En ook wanneer hij als Dryft drum n bass maakte, was er steeds oog voor een zekere melodische toegankelijkheid. Net zoals Dryft is ook Bitcrush een soloproject, maar veel meer hebben die twee niet met elkaar gemeen. In Distance is ondertussen zijn tweede als Bitcrush, als we de Shimmer & Fade ep niet mee in rekening brengen. Zijn vorige album Enarc (Component) grossierde voornamelijk in IDM die trouw was aan het vroege werk van Autechre, maar op de ghosttrack kregen we achteraf gezien- een voorsmaakje van wat zou volgen. In dat extra nummer trok hij immers voluit de kaart van de shoegazers en flirtte hij eveneens met atmosferische postrock en de dromerige sound van The Cocteau Twins. In Distance trekt hij die lijn radicaal door. Hoewel n5md (Oakland) vooral bekend staat om zijn (puur) elektronische releases, laat Cadoo deze keer de deur wagenwijd open voor de liefhebbers van Slowdive, My Bloody Valentine, Avrocar en bij momenten zelfs Mogwai. Niet dat de elektronica verdwenen is; alleen zorgen gitaren, live drums en Cadoos introverte, in de mix ietwat verdrongen manier van zingen voor een uitgesproken livefeel. Het elektronische element bestaat nu grotendeels uit etherische soundscapes. Indrukwekkend over de ganse lijn, met Post, Colder, Drop Entitled en And Triage als absolute parels.
Clay Emerson en Ian Pullman (beiden maken ook deel uit van Codec Scovill, maar focussen zich nu voornamelijk op Loess) hebben zich na hun titelloos debuut op Nonresponse teruggetrokken in de relatieve wildernis van zuidelijk New Jersey. Meer dan ooit laat het leven en werken in de natuur sporen na op hun geluid. Een cruciale rol is daarbij weggelegd voor de elementen water en wind, vandaar de titel. Loess staat dan weer voor löss, een door de wind meegevoerde kleisoort. De titel moet bijgevolg worden gezien als een verwijzing naar het spel dat wind en water spelen met die zandkorrels. In diezelfde optiek kan ook Wind And Water het best worden benaderd. Een eerste, vluchtige kennismaking roept echter onmiddellijk associaties op met Biosphere, Boards Of Canada of Arovane, hoe kan het ook anders. Er zijn de desolate soundscapes en er zijn de typische IDM (a)ritmes. Maar daarnaast integreren de twee ook field recordings zoals we die kennen van Chris Watson. Als de wisselwerking tussen eb en vloed, tussen storm en windstilte, tussen duinvorming en erosie weten de twaalf nummers telkens weer de aandacht op te eisen. Wind And Water is een album dat tijd en herhaling vraagt. Niet verwonderlijk dus dat ze schitterden op Mind The Gap 63.
In hun lange carrière hebben we de Nederlandse broers Don en Roel Funcken nog nooit kunnen betrappen op één seconde ondermaats materiaal. Caipruss is ondertussen al hun vijfde Quench-cd (hun tweede voor n5md) en dan hebben ze ook nog een heleboel releases op hun naam staan met Funckarma, Shadow Huntaz en Cane. In het verleden was het onderscheid tussen Funckarma en Quench ook al niet eenvoudig; op Caipruss schuiven de twee projecten helemaal in elkaar. Ambachtelijke ambient wordt begeleid door een wirwar van complexe (break)beats waardoor ze een abstracte en hybride vorm van funk creëren. Niet per se origineel, maar wel hun eigen soort funk. Digitale Funck iemand?