De eerste oplage van het in 2005 op Soleilmoon verschenen openingshoofdstuk van een aangekondigde langere en intensieve serie collaboraties tussen Dirk Serries en Steven Wilson onder Continuum-vlag vloog zo snel de deur uit dat er in de States zelfs bootlegversies van opdoken. Om maar aan te tonen dat beide artiesten zo hun aanhang hebben. Wilson scheert momenteel hoge toppen met drie projecten tegelijk: Porcupine Tree, Blackfield en No Man. Serries heeft zijn atmosferische alter-ego vidnaObmana voorlopig op non-actief gezet om zich als Fear Falls Burning te focussen op gitaardrones. Dat belet hem echter niet om een onuitgegeven mix van het ijzersterke Construct III van Continuum vier maal te onderwerpen aan zijn beproefde methode van oneindig recycleren. Dat resulteert in vier lange, behoorlijk lichtschuwe, minimalistische soundscapes die qua intensiteit en setting nauw aansluiten bij zijn Dante-trilogie, minus de ritmes. Van Tonefloat zijn we ondertussen heel wat luxe gewend, maar met deze dubbele vinyl trekt het Nederlandse label werkelijk alle registers open. Twee op 180 gram geperste azuurblauwe, geaderde platen in een sobere, maar prachtig vormgeven klaphoes illustreren nogmaals hoe pijnlijk banaal (gewone) cds wel niet zijn. We zouden zelfs het vakmanschap van Serries er nog bij vergeten. Naar aanleiding van de tiende verjaardag van de release van The River Of Appearance door fans en critici unaniem uitgeroepen tot één van de klassieke vidnaObmana albums heeft het Amerikaanse etherische popduo Dreams In Exile met wie Serries al eerder samenwerkte voor het eerste deel van An Opera For Four Fusion Works het volledige album aan een radicale restyling onderworpen. In plaats van een gebruikelijke re-issue kregen Corey Pressman en Kirk Kristlibas alle tijd om een volledig eigen interpretatie uit te werken. De extra cd kan en mag daarom niet worden gezien als een bonus, maar integendeel als een uitdieping van de ideeën van weleer. Met voornamelijk akoestische en/of traditionele instrumenten (piano, mandoline, trombone, trompet, cello, percussie, et cetera) en zelfs een kinderkoor heeft Dreams In Exile niet zozeer een aanvulling op bestaand werk gecreëerd als wel een magnum opus dat het verdient om op zichzelf te staan. Een bravourestuk, heet zoiets. Eén dat bovendien sterk aanbevolen is voor fans van het recente werk van Tarentel.