Gisteravond pas, op een onbewaakt moment toen de wekker het begaf en ik besloot eeuwig vrij te zijn, viel de nikkel. Viel ik voor Yellow House van Grizzly Bear. Knife heette de parel die me deed zwichten. Weerstand bieden is nooit mijn sterkste kant geweest, een stel parelblauwe ogen en mijn erfenis is de jouwe. Alles wat ruikt naar The Beach Boys maakt me week en The Knife deed me duizelen, haalde me uit evenwicht, maar ik hield stand, kroop recht uit de vergeetput waarin ik me zo vaak begeef. Doorkruiste mijn archief, liet Yellow House uitlopen en sloop daarna, bij nachtval, nog eens door hun debuut Horn Of Plenty, een plaat die vooral in de remixgedaante –Efterklang, Dntel, Safety Scissors, Soft Pink Truth en Circlesquare– tot leven kwam. Ik leerde dat ik hun tweede worp Sorry For The Delay op het immer sympathieke Audraglint aan mij liet voorbijgaan. Enkel de cover Owner Of A Lonely Heart kon me bekoren en ik merkte op dat op de site van het viertal alle referenties naar hun vroege werk, hun verleden uitgewist werden. Tabula Rasa. Grizzly Bear is de zoveelste vreemde eend in de bijt bij Warp. Ik ben gecharmeerd, vaak overtuigt en even vaak ontgoocheld. Binnen tien jaar brouw ik uit hun hele catalogus één verzamelschijfje. Meer heb ik niet nodig. The Future Crayon is een vreemde naam voor de terugblikplaat die Broadcast, Birmingham finest, na vier langspelers en een trits eps op de mensheid loslaat. Toen Pendulum uitkwam, vonden we dat de band te veel in de herhalingsoefening zat en te vaak leentje buur speelde bij Stereolab. Met hun laatste Tender Buttons vond de groep die een resem personeelswissels overleefde, opnieuw hun adem en hun spelplezier terug. The Future Crayon is een evenwichtige verzamelaar die een raak beeld schetst van de eerste gitaargroep die Warp ooit visionair tekende. Visionair, want de geslaagde mengvorm van elektronica, akoestische klanken en de engelenstem van Trish Keenan leverde de blauwdruk voor de indietronicbeweging af. Een aanrader.