Brad Rose, leider van Eastern Fox Squirrels, is wat men een zeer druk bezet man noemt. Hij runt niet alleen de labels Digitalis en het op cd-rs gefocuste Foxglove, dat zou hem teveel beperken. Hij bestiert ook nog een webzine, produceert een niet bij te houden reeks soloplaten en heeft nog tijd over voor samenwerkingen met gelijkgestemde zielen, waarvan deze cd een mooi voorbeeld is. Ruzie met zijn eega zal er zeker deze keer niet uit voortvloeien, want Eden Hemming Rose doet gewoon mee en neemt zeker net zo veel al dan niet exotische instrumenten ter hand als haar man. Robert Horton is het derde groepslid, die naast de productie de meerderheid van het instrumentarium voor zijn rekening neemt. Indische enkelbelletjes, bouzouki, niet ingeplugde basgitaar, seed pod shakers, yuet-shin, fluitjes, een stuk hout, en nog zo een paar regels vol. Bovendien krijgt het trio de hulp van Tom Carter (Charalambides), die op Hours, een nummer van zijn ex-vrouw Christina, zijn gitaar laat horen. De vocalen werden door Dan Plonsey, een muzikant die zich gewoonlijk in de kringen rond Anthony Braxton en Eugene Chadbourne ophoudt, naar muziek vertaald. Het resultaat is een bevreemdend stuk muziek dat ook zonder de engelenstem van Christina voor kippenvel weet te zorgen. De abnormale freefolk is tegendraads experimenteel, droney bij momenten en hier en daar horen we zelfs flarden van The Residents en Caroliner Rainbow, maar dat kan aan onze eigen muzikale smaak liggen. De klanken worden er alleen maar intrigerender op, alsof Last Visible Dog van plan is de glorierijke beginjaren van Constellation te verzoenen met folk. ‘Eastern Fox Squirrels’ is alvast een zeer intrigerende plaat van Brad Rose en wellicht een van zijn interessantste muzikale exploten tot nu toe. Geoff Mullen klinkt hierna een stuk ingetogener. Maar goed ook, want als zijn isolationistische zweeftapijten met te veel experimenteel aandoende jams zouden worden verweven, kwam zijn ijzige opzet nooit tot volle wasdom. Nu neemt de man ons mee naar koude, duistere landschappen vol vergane skeletten, ingestorte eeuwenoude bouwsels waar nooit een straaltje zonlicht binnenvalt, maar waar toch een bepaalde schoonheid van uitgaat. Vergelijk deze plaat zeker niet met zijn debuut thrtysxtrllnmnfstns op Entschuldige of zijn bijdrage aan de zes cds tellende Invisible Pyramid-compilatie. De man is namelijk niet van plan in herhaling te vallen. Keiji Haino in zijn rustigste momenten is een mooi aanknopingspunt voor The Air In Pieces. Grote hoeveelheden vervormde gitaardrones en aan Lustmord refererende droomsequenties volgen elkaar op. Vibrerende lagen van elkaar overlappende fluistertonen creëren een ijzige sfeer waarvoor deze kille augustusmaand een quasi perfecte voedingsbodem vormt. Als u dit leest, is het herfst en past deze cd nog beter bij de dompige sfeer buiten.