The Necks blijven verbazen. Ditmaal met het album Chemist, met daarop voor de gelegenheid niet één cd-vullend nummer, maar drie korte stukjes van ongeveer twintig minuten. Voor de meeste groepen zijn composities van die lengte lange stukken. Zo niet voor The Necks, die het liefst grossieren in sfeerstukken die, als het even kan, avondvullend zijn. Concerten vullen ze meestal met slechts één werk. En het frappante van dit van oorsprong Australische trio is dat ze, strikt genomen, uitsluitend improviseren. Wellicht dat ze voorafgaand aan een optreden een themaatje of opzetje afspreken, maar de rest vult zich al doende in.
En dat doen ze al jaren. En al die tijd levert dat het ene juweeltje na het andere op. Juweeltjes die, eerlijk gezegd, ook weer inwisselbaar zijn. De aanpak van The Necks is een maniertje, een speelwijze die, vreemd genoeg, niet of nauwelijks navolging heeft gekregen. Het is een aanpak die geheel gebaseerd is op een telepathische wijze van musiceren. Een van de drie begint een rifje, en van daaruit ontstaat dan een bouwwerk van soms majestueuze proporties.
Er zijn eigenlijk ook twee formaties The Necks. Niet qua bezetting, want de muzikanten zijn hetzelfde: toetsenman Chris Abrahams, contrabassist Lloyd Swanton en Tony Buck achter het slagwerk en ook een enkel moment op gitaar. Nee, hun dubbele identiteit ontlenen ze aan een strikt elektrische of strikt akoestische aanpak alhoewel, soms spelen ze akoestisch met zon drive dat het praktisch elektrisch overkomt.
Op Chemist spelen ze elektrisch, maar slechts heel lichtjes. Vooral het tweede, sober met piepjes en knarsjes startende nummer, Buoyant, is elektrisch. De overheersende aanpak is minimaal in de zin van minimal music, maar maximaal qua intensiteit. Wat dat betreft, leveren The Necks op Chemist drie heel verschillende stukjes muziek, die alle drie een nieuw pareltje vormen aan het rijgkoord van hun al ruim dertien platen durende carrière.