Met Isis + Aereogramme is ondertussen de veertiende aflevering van In The Fishtank uit en het is meteen ook één van de meest geanticipeerde van de serie. Ze vertoeven daarbij overigens in het exquise gezelschap van onder andere Karate, Low, Motorpsycho en NoMeansNo. Tegelijkertijd blijkt nummer 14 de minst voorspelbare. Het resultaat zet alle verwachtingen immers radicaal op zijn kop. Hoewel beide bands gekend staan voor hun bij momenten behoorlijke heftige beukpartijen, is hiervan op de slechts drie nummers tellende samenwerking absoluut niets te merken. Integendeel. Nooit eerder klonken Isis én Aereogramme zo rustig, emotievol en ingetogen. Heeft dat te maken met de manier van werken die louter stoelt op improvisatie? Is het omdat de studiotijd strikt beperkt was? Is omdat één band de overhand had in het creatieve proces? Of zijn dit indicaties voor wat komen gaat, namelijk een flinke koerswijziging? Veel vragen, weinig directe antwoorden. Het lang uitgesponnen einde van slotnummer Stolen suggereert enige tijd de aanzet tot een massieve noise-uitbarsting, maar dooft gaandeweg uit tot absolute verstilling. Isis werd aanvankelijk nog op de hoek van (post)hardcore en metal gesitueerd en vaak aangehaald als adepten van Neurosis; hier murwen ze zichzelf vrijwillig in het nauwsluitende keurslijf dat postrock heet. En datzelfde geldt voor de Schotten van Aereogramma die doorgaans musiceren op het snijvlak van postrock, metal en emo. Wie daarmee kan leven, heeft aan deze ep een bijzonder mooi, maar helaas véél te kort kleinood. Wie zijn postrock graag wat meer gebald en lawaaierig heeft en ook de hardcore-elementen niet zo maar wil opgeven, kan zijn gram halen met het Franse Year Of No Light. Nord is hun ijzersterke debuut en waar pakweg Cult Of Luna op hun meest recente album Somewhere Along The Highway enkele (cruciale) steken liet vallen, haalt dit vijftal uit Bordeaux met opgeheven hoofd de finish. Het album boet ondanks zijn lange duur immers nergens in aan spanning. De sfeer zit goed; er is voldoende afwisseling en de tien nummers evoceren een geloofwaardig verhaal. Ook al is zowat alles al gedaan wat mogelijk is tussen Cult Of Luna, Neurosis, Mogwai, Explosions In The Sky en het Japanse Mono, toch weet Year Of No Light telkens weer te boeien door zich met iets voldoende eigenzinnigs te manifesteren. Noot: de uiterst verzorgde vinylversie telt bovendien elf in plaats van tien nummers. Nu kopen, bespaart achteraf heel wat kopzorgen.