Het is eigenlijk ongelooflijk dat Oneidas leden nog steeds een fulltime baan hebben. Elk jaar brengen ze een nieuwe plaat uit en elk jaar touren ze weer een tijdje de wereld over. Tijd lijkt niet te bestaan voor Fat Bobby, Kid Millions en Hanoi Jane. Ze doen wat ze moeten doen en vooralsnog levert dat een serie van acht steeds indrukwekkender wordende albums op. Een schouderklopje is op zijn plaats, een standbeeld ook. Vorig jaar lieten ze op The Wedding al horen dat ze ook een goed oor hebben voor rustigere liedjes, na het onweer op eerdere albums als Each One Teach One en Secret Wars was dat een welkome verrassing en zonder dat ze hun unieke identiteit verliezen zijn ze op dat vlak net zo succesvol. Happy New Year is niks minder maar zoveel meer dan een logisch vervolg op het folky The Wedding. Alleen de kern van Happy New Year, Busy Bee en Reckoning, sluit enigszins aan bij hun vorige album. Distress is een nogal vreemde keus voor een openingsnummer. Een traag electrisch gestuwd mantra in plaats van de opgefokte energiestoot waarmee andere albums altijd openden. Een invloed die bij Oneida nog wel eens vergeten wordt is die van Brian Eno, The Adversary bijvoorbeeld zou zo op Taking Tiger Mountain (by strategy) kunnen, ophitsend en experimenteel en toch vooral ook erg prettig en makkelijk weghappend. Volledig uniek en typisch Oneida is Up With People. Met een trekkend en zagend gitaarritme, weemoedige vocalen en groovende percussie één van de hoogtepunten op Happy New Year. Het album waarmee Oneida zich definitief als één van de meest waardevolle bands van deze eeuw positioneert.