Zijn de talrijke heruitgaves van vergeten bands en artiesten een vloek of een zegen? Als overtuigde volgeling van alles wat nieuw en vernieuwend is hebben we deze piste voor jaren links laten liggen. Maar toegegeven, tijd blijkt een belangrijke factor bij het onderscheiden van kwaliteit tussen de stortvloed aan releases. Heruitgaven hebben dus wel degelijk bestaansrecht. Het Engelse Summerhouse label plaats twee vergeten jaren tachtig bands terug in de actualiteit. De eerste cd is een compilatie van de singels en ep’s die Rumblefish uitbrachten tussen 1986 en 1989, de periode voor hun debuut. Het begin typeert zich door een hoekige ritmesectie en wilde blazers. Gaandeweg evolueert hun geluid naar de betere britpopsong. Bezieler van Rumblefish is songschrijver Jeremy Paige die voor elke opname wel een andere groep muzikanten rond zich had. Toch is de Rumblefish sound herkenbaar en coherent door heel de cd. Paige wijkt af van de standaard instrumenten en werkt veel met blazers wat het Rumblefish geluid extra herkenbaar en minder alledaags maakt. Zeker geen overbodige heruitgave en Rumblefish verdient een plaats in de muziekgeschiedenis. Dat geld ook voor 4000000 Telephones, al bleef het voor hen bij deze ene lp die ruim twintig jaar gelden werd gemaakt. Maar één is vaker beter dan veel. Het feit dat ze in die tijd al iemand in de gelederen hadden om de technologie te integreren in het groepsgeluid pleit in hun voordeel. Daarnaast weten ze de diverse stromingen in de underground van die tijd om te buigen naar een eigen geluid. In hun mix zitten; het springerige van Devo de tegendraadse wendingen van The Fall en Pere Ubu de rechtlijnige punkpop zoals die bijvoorbeeld door The stranglers werd gemaakt en grootstad funk die in die dagen in New York gepropageerd werd. De Telephones maakten een sterke eigen interpretatie van alles wat vernieuwend was in die tijd en brouwden zo een plaat die nu nog actueel klinkt. Friends, we hebben de hype rond de tv serie nooit begrepen. En deze gelijknamige band werkt al even sterk op de zenuwen. Als twee gasten vrolijk staan te blèren over ‘this is the start of a day to remember’ en andere vervelende dingen wordt je onherroepelijk weggezapt. Vervelend en saaie is ons oordeel.