Rauw, rauwer dan bloeddoordrenkt slachtafval, vunzig, recht op het bakkes, Melancholia Estatica kan het maar doet het niet altijd even overtuigend. Vier nummers ouderwetse black metal staan er op dit debuut, dat een groot half uurtje van onze zwarte ziel vergt. De band gaat furieus van start, maar al na tweeënhalve minuut wordt er gas teruggenomen voor een melancholisch tussenstukje dat te veel neigt naar gothic aandoende zwartzakkerij die ons heel wat minder weet te bekoren. Intense haat, agressie en gevaar komen we slechts mondjesmaat tegen op deze plaat. In elk nummer voegt de band teveel melodieus aandoende, brave stukken in die de angel uit de duiveltjes halen. Donker klinkt Melancholia Estatica wel, daar niet van, maar het blijft grossieren in grijstinten. Het opwekken van melancholie, eenzaamheid en depressies is wat dit eenmansproject betracht maar waar het niet over de hele lijn in slaagt. Forgotten Tomb, Epheles en Arcturus zijn referenties waar Melancholia Estatica iets mee kan.