Wie het over Daevid Allen heeft. heeft het over Gong de legendarisch Brits/Franse hippiegroep uit de jaren zeventig. Eerder richtte de uit Australië afkomstige Allen mede de groep Soft Machine op en later ondernam hij vanuit het Spaanse eiland Majorca, waar hij woonde, vooral allerlei soloprojecten.
Met zijn huidige band University Of Errors presenteert hij op de plaat ‘Jet Propelled Photographs’ een remake van de in 1967 opgenomen, maar pas in 1976 verschenen Soft Machine-elpee ‘At The Beginning/Jet Propelled Photographs’. Dit album was oorspronkelijke bedoeld als demo, geproduceerd door de indertijd roemruchte Giorgio Gomelsky, en de enige Soft Machine-plaat waarop Daevid Allen meespeelde.
Eén van de redenen die Allen voor deze merkwaardige remake geeft, is dat hij de gitaarpartijen van destijds verfoeide en nog eens graag over wilde doen. Op de remake gebeurt dat overigens niet door Allen, maar door gitarist Josh Pollock. Allen zelf beperkt zich door de zang en graaft daarmee eigenlijk zijn eigen graf. Je kunt van die eerste in 1976 verschenen demo-cd zeggen wat je wilt, wat je niet kunt zeggen, is dat de vocalen van Kevin Ayers en -vooral- Robert Wyatt verbeterd kunnen worden.
Het resultaat is dat ‘Jet Propelled Photographs’ van University Of Errors weinig meer is dan een halfslachtig eerbetoon aan een belangrijke groep uit de jaren zestig/zeventig van de vorige eeuw. Geen plaat om te koesteren.
Hoewel de geluidskwaliteit van ‘Middle Earth Masters’ niet is om over naar huis te schrijven, is dit schijfje van Soft Machine met live-opnamen uit 1968 een stuk leuker dan de plaat van Daevid Allen. Op ‘Middle Earth Masters’ horen we Soft Machine als trio: Kevin Ayers (gitaar, basgitaar, zang), Mike Ratledge (orgel) en Robert Wyatt (drums en zang).
De belangrijkste kwaliteit van ‘Middle Earth Masters’ is dat het goed laat horen hoe Soft Machine in haar beginperiode klonk buiten de studio. In de studio klonken hun songs al weird genoeg, maar tijdens optredens sloeg de psychedelica pas echt toe. Of de muzikanten dan pas echt stoned waren, dat valt niet te zeggen, maar zo klonken ze wel. Wat dat betreft, is deze plaat voor de fans echt een belangrijke missing link.