Vrije geimproviseerde muziek is als een acquired taste. Je gaat naar concerten waarbij de muzikanten lange tijd langs elkaar heen lijken te glijden, zonder elkaar aan te raken, tot dat ene moment, waarin ineens alles samen lijkt te vallen en je naar een klein juweeltje van samengebalde klanken zit te luisteren. Als je die kleine juweeltjes isoleert en samen op een schijfje zet, heb je een mooie plaat. Zou je denken. Helaas werkt dat niet zo. Zonder voorspel geen hoogtepunt, lijkt hier het motto. Mis je het een, dan mis je het andere. Een ‘klein juweeltje van samengebalde klanken’ ontleent zijn bestaan uitsluitend aan wat er aan vooraf ging en aan wat er volgde. Een lange inleiding tot de bespreking van de cd’s ‘Stof’ van het Duo Baars-Henneman en ‘Thin Air’ van het Queen Mab Trio. Centrale factor op beide cd’s is altvioliste Ig Henneman. Op ‘Stof’ neemt ze het op tegen Ab Baars op afwisselend tenorsaxofoon, klarinet en de meer exotische blaasinstrumenten shakuhachi en noh-khan. Op ‘Thin Air’ speelt Henneman samen met pianiste Marilyn Lerner en (bas)klarinettiste Lori Freedman. Aan instrumenten en muzikanten niets mis. Maar leveren de diverse ontmoetingen ook wat zinnigs op? Het probleem op beide cd’s is dat de meeste improvisaties te kort zijn om het werkproces tot hun recht te laten komen. Het zwoegen ontbreekt bijna geheel. Natuurlijk kun je zeggen dat dat gezwoeg al eerder heeft plaatsgevonden -tijdens repetities en op concerten- en dat wat je hier hoort, improvisaties zijn van muzikanten die elkaar door en door kennen. Voor ‘Stof’ is dat beslist het geval (Baars en Henneman zijn ook in het dagelijks leven partners), maar op ‘Thin Air’ levert de ontmoetingen te weinig vuurwerk op om lang te boeien. En ‘Stof’? Deze plaat geeft stof tot nadenken. Ook hier mis je vaak het voor- en naspel, maar Baars en Henneman zijn zo op elkaar ingesteld, dat je hen dat vaak kunt vergeven. Niettemin is het mooiste nummer van deze cd het ruim tien minuten durende ‘Stof – To Elske’- en het enige nummer waarin we enigszins horen hoe Baars’ en Hennemans voorspel is. En verder? Ze spelen met elkaar, letterlijk; ze plagen elkaar, tarten elkaar, omspelen elkaar, stimuleren elkaar, troeven elkaar af – allemaal heel spannend, maar helaas niet altijd even interessant. Maar de fans zullen het ongetwijfeld wel slikken.