Het hoesje van de nieuwe plaat van het grindgezelschap Regurgitate ziet er op het eerste zicht heel onschuldig uit, tot nader kijken onthult dat de dame niet met een baby in haar armen staat maar wel met haar eigen ingewanden. Lekker goor dus, zoals het hoort in dit genre. Sinds 1990 zetten deze Zweden er het gas al op, en deze keer weer als vanouds smerig, ranzig, over the top en mét effecten. Liefhebbers van dit soort grind die Regurgitate afvielen vanwege het ontbreken van effecten en de cleane zang op voorganger ‘Deviant’ (2003) kunnen gerust zijn: Sickening Bliss bevat alleen standaardgrind zoals we van dit gezelschap verwachten. Geen gezeik, sleuren aan die leuter. Zesentwintig stuks in een goed half uur, snel gaat het dus zeker. Zo snel en zo heftig dat de baby hier met een gerust hartje aan zijn middagdutje begint, maar hij deed dat eerder al bij platen van Gadget, Pig Destroyer, Cretin en Facedowninshit. Dit vierde werkstuk, een onoverzichtelijke zwerm splits niet meegeteld, plaatst Regurgitate weer waar ze horen: in het rijtje Nasum (wiens Urban Skytt nu bij Regurgitate zit), vroege Carcass, Exhumed en Rotten Sound. De zang rochelt meer brokken dan de gemiddelde tuberculosepatiënt en qua tekstuele goorheid zit deze plaat ook meer dan goed. Leve de vunzigheid dus en op naar de grootvaders van Brutal Truth. De band heeft er al een hele tijd geleden de bijlen bij neergegooid. Meer dan tien jaar na datum brengt Relapse nu hun laatste, en ook extreemste, album opnieuw uit, aangevuld met de aan die plaat voorafgaande mini ‘Kill Trend Suicide’. Opnieuw gemastered en aangevuld met de video voor ‘Dead Smart’ en met een uitgebreid infoboekje (volgens de biografie dan toch) is dit een aangename hernieuwde kennismaking. Wat we te horen krijgen, een mix van grind, death metal en hardcore op zijn vunzigst, spreekt nog steeds tot de verbeelding. Ook vandaag de dag zijn er maar weinig bands die het hen nadoen. In hun tijd kon Brutal Truth de concurrentie met het almachtige Napalm Death zeker aan, behalve dat die laatste nog steeds slachtingen organiseren. Alleen is deze cd veel te lang. Meer dan een uur Brutal Truth is echt wel een paar ranselingen teveel. Grind krijgen we het liefst per half uur geserveerd, dan komt de intensiteit ervan het beste tot zijn recht. Nadien verzwakt onze aandachtsspanne en vinden we er geen ruk meer aan. En toch, dit is en blijft een essentiële plaat binnen het genre.