First And Last And Always

Andrew Eldritch -de enige constante in een meer dan een kwart eeuw durende carrière- teert al jaren op de drie albums die hij ooit met en als The Sisters Of Mercy uitbracht. Het derde en laatste album ‘Vision Thing’ dateert ondertussen al van 1990 en sindsdien heeft hij geen enkele studionoot meer uitgebracht. Officieel omdat hij overhoop ligt met platenfirma WEA, officieus omdat de inspiratiebron  naar alle waarschijnlijkheid droog staat. (En het geld toch lekker binnen blijft rollen. Onder andere met deze reissues.) Niettemin blijft de band nog steeds volle zalen trekken ondanks vaak ondermaatse shows. Kwatongen durven Eldritch zelfs vergelijken met Axl Rose van Guns N’ Roses: een nieuw album blijkt vooralsnog utopisch te zijn. Hoe dan ook begon het verhaal van The Sisters Of Mercy in 1979, in volle postpunkperiode, en tekenden ze al vroeg voor enkele new waveklassiekers zoals ‘Alice’ en ‘Temple Of Love’. Als voornaamste invloeden citeert de band  Suicide, The Velvet Underground, The Stooges en zelfs Motörhead. De puzzelstukken vallen pas echt in elkaar in 1985 wanneer het magistrale en sindsdien nooit meer geëvenaarde debuut ‘First And Last And Always’ verschijnt. Het kenmerkende geluid van de band – dubbele dynamische gitaarpartijen met lichte hippietoetsen, een primitieve, maar knallende drumcomputer (‘Doktor Avalanche’) en de donkere baritongrafstem van Eldritch- krijgt dan zijn definitieve vorm. Tegen wil en dank worden The Sisters Of Mercy samen met Bauhaus, Fields Of The Nephilim en Red Lorry Yellow Lorry gebombardeerd tot vaandeldragers van de Gothic; dit tot grote ergernis en woede van Eldritch. Nog tijdens de opnames van ‘First And Last And Always’ zakt de sfeer onder het vriespunt, kort daarop gevolgd door het vertrek van essentiële kernleden Gary Marx en Wayne Hussey (ex-Dead Or Alive). Dat betekent het definitieve einde van deze klassieke line-up en meteen ook het begin van een jarenlange bittere strijd die Eldritch cynisch omschrijft als een corporate war. Bassist Craig Adams en Hussey besluiten om verder te gaan als The Sisterhood, maar nog voor ze goed en wel vertrokken zijn, steekt Eldritch hier een juridisch stokje voor door een (ondermaats) album (‘Gift’) uit te brengen als…The Sisterhood. Het andere kamp opteert vervolgens voor The Mission en de rest is geschiedenis. Net als The Sisterhood. Het duurt tot 1987 alvorens er nieuw werk verschijnt. Eldritch heeft aan zijn Sisterhood avontuur alvast ex-Gun Club bassiste Patricia Morrison overgehouden die hij als enige andere muzikant inlijft voor ‘Floodland’. ‘This Corrosion’ is de voorbode van de Sisters nieuwe stijl. Vooral de stempel van Meat Loaf-producer Jim Steinman is onloochenbaar. Gevolg: een van Wagneriaans bombast stijf staande plaat opgebouwd rond de hitsingles ‘Dominion/Mother Russia’ en ‘This Corrosion’. Echt veel potten breekt dit tweede album niet bij de critici, maar de fans blijven trouw, ook al volgen er geen liveshows om deze release te promoten. Voor het derde en laatste wapenfeit wordt de line-up opnieuw uit elkaar gehaald. Morrison wordt bedankt en vervangen door basveteraan Tony James (Generation X en het novelty fenomeen Sigue Sigue Sputnik), All About Eve gitarist Tim Bricheno en de jonge Duitse gitarist Andreas Bruhn. Veel gitaren dus. ‘Vision Thing’ (1990) is dan ook een behoorlijke harde gitaarplaat die bij momenten zelfs naar metal neigt. En daarmee is de kous af. In tegenstelling tot wat de platenfirma beweert, is dit echter niet de eerste keer dat ‘First And Last And Always’ geremasterd werd. Al in 1992 verscheen een digitaal opgesmukte versie, maar dan zonder zes additionele nummers. Daarvan zijn vooral een alternatieve, vroege en nooit eerder uitgebrachte versie van ‘Some Kind Of Stranger’ en ‘Long Train’, dat oorspronkelijk enkel op een flexisingle werd uitgebracht, interessant. De rest zijn b-kantjes van de maxi’s ‘Walk Away’ en ‘No Time To Cry’. ‘Floodland’ wordt opgesmukt met twee nummers afkomstig van de ‘This Corrosion’ 12 inch (‘Torch’ en ‘Colours’ – maar die stonden ook al op de oorspronkelijke cdversie), de prima Hot Chocolate cover ‘Emma’ (b-kantje van ‘Dominion’) plus een exclusieve outtake van ‘Never Land’. De magere bonus ten slotte op ‘Vision Thing’ bestaat uit twee livetracks (‘Ribbons’ en ‘Something Fast’), alternatieve versies van ‘When You Don’t See Me’ en ‘Doctor Jeep’ en het b-kantje ‘You Could Be The One. Allemaal materiaal dat de fan al jaren in huis heeft. Op zich dus toch allemaal wat mager, maar dat wordt enigszins goedgemaakt door de verpakking die bestaat uit drie mooie digipacks met heel wat foto’s en telkens tekst en uitleg van Uncut journalist Michael Bonner. Nu nog een dvduitgave van de ‘Wake’ concertvideo en we zijn helemaal tevreden.