Net voor het doek definitief valt voor Lee Hazlewood, de man is namelijk terminaal ziek, bezorgt hij ons nog één finale plaat. Hij bezorgde de wereld o.a. de ontelbaar keer gecoverde popklassiekers ‘Some Velvet Morning’ en ‘These Boots Are Made For Walking’ (Nee, herinner ons niet aan de versie van het blonde – ‘big tits, no brains’ – huppelkutje Jessica Simpson). Op deze afscheidsplaat probeert hij een, niet altijd geslaagde, samenvatting te geven van zijn muzikale oeuvre. Van country naar jazz via klassiek en terug. Dat humor in de teksten hem niet vreemd is bewijst het speelse ‘Fred Freud’. Hierin speelt hij met namen en stukken muziek van klassieke componisten. Naast humor is er ook plaats voor ernst. Hij haalt op een paar nummers snoeihard uit naar de huidige Amerikaanse president en samenleving. In ‘Anthem’ haalt hij op melodie van het Amerikaanse volkslied het republikeinse gedachtengoed onderuit. Ontroering of klefheid ? We zijn er nog niet uit als we de versie horen van ‘Some Velvet Morning’ op deze plaat. Een duet van grootvader Lee Hazlewood met zijn achtjarige kleindochter Phaedra. Bijzonder is deze versie alleszins. In het slotnummer van deze plaat, ‘T.O.M. (The Old Man)’ neemt hij echt definitief afscheid. Op weg naar een onbekende bestemming.