We weten dat ondoden zich traag voortbewegen, maar CMI blijft al heel lang ter plaatse trappelen. Ooit waren de compilaties van de Zweedse keurslager pareltjes waarop invloedrijke projecten als In Slaughter Natives, Deutsch Nepal of Brighter Death Now hun wormstekig gelaat aan de wereld toonden. Tegenwoordig moeten we het helaas stellen met hun minder bekwame volgelingen (Atrium Carceri, Golgatha). De neiging om meer ruimte te geven aan neofolk (ROME) en militaire pop/industrial (Decadence, Pimentola, Tharmapsal) is ook twijfelachtig gezien ook deze genres al jaren in hetzelfde cirkeltje marcheren. En als Coph Nia voor de zoveelste keer ‘Hymn To Lucifer’ van Aleister Crowley opgraaft, kunnen we alleen maar glimlachen. De zweverige heavenly voices windwichten van All My Faith Lost hebben we ook al eerder en beter gehoord.Tussen de Macht en de Glorie valt een Schaduw. Het Nederlandse Foundation Hope is één van de meer optimistische dode vrienden. Vanachter een kindergraf openbaart Joep Smalling ijle dark ambient, die heel wat religieuze mosterd haalt bij Raison d’Etre. En ja hoor, uitgerekend Peter Andersson tekent voor de oerdegelijke mastering van de cd ‘The Faded Reveries’. Kortom een geïnspireerde, maar weinig inspirerende cirkel, die doet denken aan het (in dit genre bijzonder populaire) beeld van een slang die haar eigen staart opeet.