Brooklyn, New York is de plek waar sinds 2004 jaarlijks het inmiddels gerenommeerde No Fun Fest wordt georganiseerd. Het kruim van de noise- en experimentele scene treedt er elk jaar aan en het festival vormt de ideale voedingsbodem vvor noise-ontdekkingstochten. Giffoni is de stuwende kracht en tevens curator van dat hele gebeuren. Inmiddels is er ook een label opgezet, waarop naast Giffoni zelf ook verwante artiesten als John Wiese, Prurient en Hatred al een plek kregen. Voor dit album wisselde Giffoni, lid van Death Unit, Old Bombs en Monotract, de digitale machines van Welcome Home (Important) in voor analoge elektronica. Er werden geen overdubs en slechts minimale ingrepen in de stuwende muur van geluid gedaan, wat de ruwheid van de opnames des te impressiever maakt. Vijf nummers staan er op ‘Arrogance’, die telkens een hoofdstuk vormen over die menselijke emotie en waarbij onze oren besloten hebben dat het middenstuk I Always Lie het sleutelnummer vormt. De mastering van dit werk, dat een klein jaar van Giffonis tijd in beslag nam, werd gedaan door James Plotkin, aan wiens solowerk deze plaat erg doet denken. Niets mis mee natuurlijk, integendeel. Liefhebbers van artiesten zo divers als Pita, Merzbow, John Duncan en Mike Connelly gaan met deze cd een aangename drie kwartier beleven. Het zijn trouwens allemaal mensen waarmee Giffoni al dan niet op een podium reeds samenwerkte. Later dit jaar volgen er ook nog releases van zijn collaboraties met JimO Rourke en Merzbow, naast een cd van zijn project Death Unit. Een heel bezig baasje dus, die ook nog eens les geeft en toch de tijd vindt om in de loop van mei naar Europa te komen.