Degenen die Lugubrum aan het werk hebben gezien op het alweer succesvolle en op voorhand uitverkochte en daarmee veel te drukke Kraak-festival zal al doorhebben dat het Gentse Lugubrum een specialleke is. Met elke release lijkt de band verder weg te evolueren van zijn oorspronkelijke, eerder rommelig klinkende, boersk blek metal. Behoorlijk cult in de USA en ook stilaan bij ons erkenning krijgend, zet de band zijn queeste verder. Hun gesmaakte support voor Sunno))) (Paradiso, 2005) werd vastgelegd op ‘Live In Amsterdam: Trampled Brass/Midget Robes’ en dat optreden heeft blijkbaar behoorlijk wat invloed gehad op de sound. Niet dat de typisch Vlaamse eigenheid verloren is gegaan, maar de Sunno)))-invloed is stilaan doorgedrongen. Veel tempowissels en de orkschreeuw van Barditus worden in jazzstructuren gegoten, terwijl de saxofoonuithalen van Bhodidharma beheerster en meer gedoseerd in het totaalgeluid worden gemixt. Vier nummers in drie kwartier staan er op ‘De Ware Hond’, die een samengaan van intense drones, black en een scheut punkrock vormen en die genres met elkaar verzoenen in een vrije, bij wijlen aan Sun Ra en The Boredoms refererend geluid. Geen steelse stonerriffs te bekennen deze keer, wel een overdonderende aanslag op de goede smaak. Het kan ook niet anders, want Lugubrum is en blijft een collectief met een gezonde fascinatie voor varkenskoppen en dwergen, of een configuratie van beide. De plaat is in twee stukken opgedeeld. De twee eerste bewegingen werden live in de studio opgenomen in Stavelot op digitale apparatuur, de twee laatste bewegingen op analoge apparatuur. We hadden het zelf niet eens gemerkt. Lugubrum bewijst met deze schijf dat ook met een iets gepolijster geluid de initiële doodsmissie met overtuiging op het plebs kan worden losgelaten. Een blijvertje.