Een nieuwe plaat van het Finse Circle is en blijft steeds een verrassing. Denk maar aan het eind vorig jaar verschenen dubbelalbum Miljard, waarop vooral ingetogen synthesizerpianomuziek was te horen. Leg die naast Tulikoira, de eerste die Circle uitbracht onder de noemer NWOFHM (New Wave Of Finnish Heavy Metal) en je denkt met een andere band te maken te hebben. Dit Tower vaart eveneens onder de NWOFHM-vlag, maar van metal is deze keer niets te merken. De band gaat gewoon alweer een andere kant op, die van het vroege werk van Tortoise, of nog verder terug naar de tijd van Cluster. De ingetogen sfeer is gebleven, ijselijk en eenzaam en heel sporadisch frivool. Volledig instrumentaal ook weer, daar zijn wij altijd blij mee. Circle breit een van intense pracht doorweven avantpostrock, die nergens zichzelf opdringt en daardoor misschien net iets teveel op de achtergrond blijft hangen om vernieuwend te klinken. Echter, het siert de band dat ze blijven zoeken naar telkens nieuwe wegen, waarbij al eens een omweg wordt genomen. (www.circlefinland.com) Het uit Nieuw-Zeeland afkomstige Sandoz Lab Technicians brengt nu pas zijn zesde album in dertien jaar uit, maar het is er dan ook één die onze verwachtingen ver overtreft. De opnames voor het een half uur durende sleutelstuk The Western Lands werden gemaakt in een volledig uitgeruste digitale studio, die stond opgesteld tijdens het NZ- Noise Festival in 2005 in Sydney, Australië. Het is de eerste echt digitale en professioneel gemaakte opname die SLT ooit maakte. Aan de werkwijze van het trio veranderde natuurlijk niets. Zoals gewoonlijk werd alle muziek ter plaatse geïmproviseerd met een waaier aan instrumenten. Gitaar, piano, het binnenwerk van de piano, een melodica, harp, viool, bamboefluitjes, een walkietalkie, bellen, glas en veel water creëren samen met nog een resem andere instrumenten een ingetogen maar vooral sinister klankentapijt. De titeltrack wordt omgeven door twee miniatuurtjes. Het openingsnummer zet voornamelijk een bevreemdende sfeer neer, terwijl het afsluitende Crocus Blossom hun interpretatie is van een Japans slaapliedje. Een zeer geslaagde opvolger voor Everythings Fifteen (Celebrate Psi Phenomenon) uit 2004. De compilatie Somethings is de derde release in de nieuwe reeks die Last Visible Dog opstartte om er avant-garde, vrije improv of kortweg moeilijke muziek mee uit te brengen. Het is een verzameling onuitgebrachte en nieuwe tracks van voornamelijk onbekende componisten en improvisators, die in 2004 werd samengesteld door Ilya Monosov. De man wilde de compilatie oorspronkelijk samen met beeldmateriaal uitbrengen, maar kreeg het financiële plaatje niet rond. Chris Moon van LVD vond dit materiaal te intrigerend om er niets mee te doen en besloot dan maar om de cd op zijn label uit te brengen. Het is op deze plaat een gevecht van traditioneel instrumentarium tegenover field recordings, zeg maar nummers van Nick Castro gemaakt met wat hij op dat zelfde moment in zijn broekzakken vond tegenover een aan Tony Conrad refererende vioolexcursie van Chie Mukai. Verder horen we nog intrigerend werk van Sarah Peebles, Preston Swirnoff en Andrew Deutsch in samenwerking met Joe McPhee. Nergens horen we ons reeds vertrouwde melodieën of klanken, wat dit album tot een uitdagende luisterervaring maakt.