De Zwitserse pianist John Wolf Brennan werkt onverdroten verder aan zijn stilaan behoorlijk uitgebreide oeuvre. Momentum is een van zijn bands, die telkens van bezetting wijzigt, vandaar de toevoeging van een cijfer aan de groepsnaam. Elk cijfer staat voor een andere personeelsbezetting. Deze keer vinden we naast Brennan basklarinettist Gene Coleman, die al aanwezig was in een vorige bezetting, saxofonist Thomas K.J. Mejer (speelt op deze opname sopranino en contrabas) en tubaïst Marc Unternährer. De tot nu toe enige constante leek slagwerker Christian Wolfarth, maar die doet deze keer niet mee. Momentum, in tegenstelling tot Pago Libre waarvoor de meeste stukken uitgaan van gecomponeerde muziek, is vooral een improvisatiegroep, waarin vlot wordt geëxperimenteerd met allerlei klanken. De hoofdrol is weggelegd voor de blazers, wat behoorlijk evident is met drie van de vier muzikanten die de grenzen van een veelvoud aan blaasinstrumenten verkennen. Brennans pianospel is veelal ondersteunend waarbij hij zich meer met het binnenwerk van het instrument bezig houdt dan met de toetsen. De vrees voor oeverloos gefreak blijkt ongegrond, want de vier mannen luisteren heel goed naar elkaar, waardoor veelal ingetogen sfeerstukjes ontstaan. Zoekend naar elkaars klankkleur, zich in de ander begevend, krijgen we zo een sfeervol uurtje fascinerende improv voor de kiezen. In een aantal stukken (Give It Back To Me bijvoorbeeld) gaat het kwartet er heftig tegenaan, en ook Brennan krijgt zijn solomoment met Spot The L. Rising Fall is daarmee een van de beste releases die we tot nog toe hoorden waar Brennan aan meewerkte.