Dat Wooden Wand solo zijn mannetje staat is de afgelopen twee jaar wel duidelijk geworden. Zijn eerste solo album, Harem of the Sundrum & the Witness Figg, is een knap staaltje psychedelische folk recht uit het hart en nog een zooitje cd-rs onder obscure namen als Wooden Wand Hassara en Wooden Wand Jehova bewijzen dat hij niet bang is om in zijn eentje op te treden, zij het verscholen achter de mafste aliasen. The Vanishing Voice is het gezelschap muzikanten dat Wooden Wand bijstaat wanneer hij dat nodig acht, de rollen lijken strak verdeeld maar als de kat van huis is dansen de muizen precies. De spontane jam regeert hier. Een wazige gitaarmelodie die hier en daar wat vervormt wordt opent Peace Symbols, zachtjes zijn rondjes makend, als een defecte speeldoos in een spookachtige kinderkamer. De groove die daaruit voortkomt strekt zich uit over een dik half uur. Schimmen van krautrock bewegen tegen de psychedelische achtergrond die de gitaar uitstrijkt en het gerommel van tomtoms en andersoortige percussie creëeren langzaam maar zeker een stabiele trance. Bijzonder effectief en de sluwe spanningsboog houdt de aandacht de volledige dertig minuten erg knap vast. Last Evil start met een lekker veranda-folk deuntje dat na dik vijf minuten van gedaante verandert in een mysterieuze dronescape. Het zijn verrassingen als deze die het de moeite waard maken om steeds nieuwe muziek te ontdekken. The Vanishing Voice dus, voor degenen die ze nog niet kent, ontdek ze vandaag.