Het is niet te stoppen. Nieuwe 3″ cd-r releases rollen namelijk maandelijks van de machinale productieband zonder enige afbraak van de kwaliteit. Rutger Zuydervelt kan met recht geclassificeerd worden als een muzikale ADHDer, een diagnose om trots op te zijn. Ditmaal presenteert hij een release op het Nederlandse label Cut Hands, een vers label dat andermaal door een Gonzoïst is gestart. Zink is de naam van het 15 minuten durende kindje en doet de vormgeving recht aan door middel van een grof zinken plaatje als hoes, chapeau. Het geluid is een bewerking van een live improvisatie in een ondergrondse parkeergarage te Utrecht, een zeer passende context. Beholpen met een opwellende echo, ijzige tonen en uitrek van de aangeslagen gitaar bouwt een minimaal stuk zich op als een constructie in niemandsland. Het is een omgeving met vele wendingen die wij volledig willen begrijpen, om het mysterie te kunnen doorgronden dat ons slapeloze nachten bezorgt daar op die eenzame plek. Het is een spannende zoektocht waarbij de beloning de ervaring zelve is. Op Cello Recyclingwordt het over een andere boeg gegooid. Zuydervelt staat niet alleen en de Amerikaan Aaron Martin is de helper op de cello. De cello wordt in de eerste en langste compositie gebruikt als een dreigend wapenfeit in minimale geluidskunst, waarbij het instrument zwoegt en kreunt onder druk van de drones van Zuydervelt. De volgende 3 tracks zijn solo composities van Martin die een sfeer van tragiek en melancholie uit de doeken doen. Het doet denken aan Rachels, echter worden de composities gevormd door pedaalloops en een reeks uitgestrekte tonen die de term “klassieke drones” waardig zijn. Wij wenen mee, de tranen rollen van de wangen in deze momenten van verstilde sereniteit. Wat is het zalig om zo geraakt te worden, midden in de roos van het gevoel. ”Please listen to this record with eyes closed. Thank you”. Deze oprechte boodschap verklapt de meeslepende pracht van dit kleine schijfje.