Drie jaar geleden slopen de zusjes Casady met hun eersteling ‘La Maison de Mon Rêve’ zachtjes ons leven in. Nu, drie jaar verder, krijgen we reeds hun derde plaat in handen. Reikhalzend keken we er naar uit. En zoals vaak bij iets waar je reikhalzend naar uitkijkt, loopt het dan mis. Verrassen kunnen ze ons nog moeilijk. En toch, dit is geen slechte plaat. Er zijn nog flarden van genialiteit in nummers als ‘Japan’, een nummer geschoeid op de typische krakkemikkige hiphopbeat waar de zusjes een patent op hebben. Deze song wordt doormidden geboord door de klagerige operazang van Sierra Casady. Het is een nummer dat we al in embryonale vorm hoorden tijdens de liveshow in de AB in Brussel naar aanleiding van de release van hun vorige album. Op deze plaat wordt opnieuw gestoeid met allerlei speelgoedinstrumenten. Ondertussen zoekend naar een opvulling van het braakland tussen hiphop, opera, folk en psychedelica. Zoals we zagen in de schitterende documentaire ‘The Eternal Children’ van David Kleijwegt is in ‘Animals’ een hoofdrol weggelegd voor de bellen van de meisjesfietsen waarmee ze hun buurt in New York onveilig maken. In deze documentaire kregen we ook een inzicht in de prettig gestoorde wereld waarin deze vrouwen vertoeven. Een bizarre wereld die kracht wordt bijgezet door de hoesfoto van het Franse duo Pierre et Gilles. Niet verrassend meer misschien, maar wel nog altijd hun hoofd boven het maaiveld. Ergens ter hoogte van die gekke wolk waarover we kunnen wegdromen.