Punkrock uit Sheffield, jawel, en nog goeie ook. Het trio met als boegbeeld wildeman Tim Hampton, die meermaals zijn gitaar aan gort slaat en met bebloed voorhoofd van het podium stapt na alweer een wild rocknrollfestijn, probeert ons een geweten te schoppen. Rake observaties, een vet accent, korte nummers en bijna vertelde monologen maken van Bromheads Jacket een heftige versie van Mike Skinners The Streets. Geen dronken gebral maar een wilde rockshow is wat deze band op een podium neerzet. Op plastiek werkt het geheel iets minder, omdat niet alle nummers even sterk in elkaar zitten. De dertien nummers hebben wel iets, maar er ontbreekt altijd wel iets, al is het niet eenvoudig om die zwakke plek in woorden om te zetten. De sociorealistische teksten krijgen een heftige bas en razende drums over zich heen, heftige gitaarerupties larderen het geheel tot een noisy modderfeest, maar nergens komt de band ook maar aan de enkels van de door hen zelf verafgode bands Jesus Lizard en The Melvins. Om eenvormigheid te voorkomen gooit het trio na elk kwartet doordenderde punkrock een traag nummer in de mix, tijd om even bij te komen alvorens het gaspedaal weer wordt ingetrapt. Maar net deze balladekes zijn de zwakste nummers van de plaat. In hun beste doen horen we de singles What Ifs + Maybes en Woolley Bridge. Zelf verkiezen we de track He Likes Them Airbrushed, over de ergernissen over een nieuw lief dat blijkt te snurken en winden a volonté laat in haar slaap. Hilarisch. Het debuut van Bromheads Jacket is kortom een halfslachtige poging van een band met voldoende potentieel om ons de volgende keer helemaal te overtuigen.