The DT’s komen uit Bellingham, Washington, de plaats waar ook het label Estrus van Dave Crider resideert en waar diezelfde Crider een aantal gedenkwaardige platen maakte met zijn band The Mono Men. We vinden hem nu terug in deze band, alwaar hij de qua stem en uitstraling aan Janis Joplin en Tina Turner (ten tijde van Ike & Tina Turner Revue) refererende ferme madam Diana Young-Blanchard bijstaat met zijn inventieve gitaarspel. De drums van Phil Carter en de bas van Scott Greene hebben vooral een ondersteunende functie om de soul in de punk te houden, waarboven Diana haar uiterst felle keelgat naar de voorgrond kan schreeuwen. Met productionele hulp van legende Jack Endino (de koebel hanterend op één nummer), die eerder al voorganger ‘Nice’N’Ruff’ op de band zette, en Johnny Sangster die verdienstelijk werk leverde met bands als The Makers, The Briefs en Mudhoney komen The DT’s op hun derde langspeler met een voldragen soulgeluid. Soul gespeeld door een hardrockband weliswaar, want deze band bestaat niet uit een stel koffiekleurige doetjes. White trash is het. Hard, vol soul en sexy tegelijk rammen ze ons een aantal tracks tussen de benen waarvan onze ballen spontaan aan het grooven slaan. Luister naar het aan de Stax-sound herinnerende ‘Sweet Words’, het instrumentale ‘Star Time’ waaraan alleen James Brown ontbreekt of de trage nummers ‘Red Eye’ en ‘Crowfinger’ en u weet hoe laat het is. Tijd voor een wild feest natuurlijk.