The Glasspack komt uit Kentucky, Louisville en pleegt een potje stoner met behoorlijk wat invloeden uit de punkrock. Dat laatste is vooral te merken aan de vocalen van frontman Dirty Dave Johnson. Muzikaal wordt de basis gevormd door jaren 1970 hardrock, aangevuld met psychedelische jams en southern rock. Dat zou een interessant muzikaal palet kunnen opleveren, maar dat doet het niet. De lange opener Taming Of The Ram gaat er nog goed in, maar al bij Fastback, het daaropvolgende nummer, verslapt onze aandacht. Als de band dan ook nog geregeld een instrumentaal jamstukje in de mix gooit, als aparte nummers dan nog, is deze plaat helemaal om zeep. Het merk mag u trouwens zelf kiezen. Naar het einde toe probeert The Glasspack ons nog te overtuigen met een lange psychedelische jam en een pianoriedeltje, maar helaas, het is allemaal praat voor de vaak. Dirty Women past bij een tv-serie als Trailer Park Boys, onzin zoekt onzin. Down River komt dan wel van een ander continent, Australië met name, maar maakt gelijkaardige muziek. Hun stoner klinkt echter een stuk consistenter en vooral door de superieure baslijnen klinkt hun plaat beter dan het gros van het peloton. Wereldschokkend is het natuurlijk nergens, daarvoor kleurt de band te netjes binnen de uitgezette lijntjes van het genre. In hun biografie verkoopt de band heel wat blabla en probeert een verhaal op te dissen over jarenlang ploeteren in de marge om uiteindelijk tot deze, naar hun eigen mening, fantastische plaat te komen. Grootspraak is de mannen niet vreemd, wat niet verwondert met aliassen als The Colonel, Sticky Krull, Rosco Puchanello en vooral Lord Hobgoblin Hambone McPentatonic. Stoner verwordt op deze plaat tot degelijke pubrock. Akkoord, dat kan een leuke zuipavond opleveren maar daarom is dit nog geen goede plaat.