De Italiaans-Frans Carla Bruni is een van de weinige voorbeelden van topmannequins die niet zijn opgeslokt door en ten ondergegaan aan de roddelpers. In 1998 verliet ze de modewereld en na twee goed ontvangen albums haalt ze nu vooral de serieuze pers. Haar eerste cd Quelquun Ma Dit werd in 2002 juichend ontvangen in Frankrijk. In Nederland duurde dat wat langer, maar na een paar Radio Tour de France uitzendingen drong het album ook hier door tot in de lokale Platos.
Op haar 39ste ziet Bruni er niet alleen sexy uit, maar zingt ze ook sexy. Op haar eerste cd is ze een typisch zuchtmeisje. Na lang wachten is er eindelijk haar tweede album, No Promises, opgenomen in de keuken van haar producer Louis Bertignac (ooit in de band Telephone). Ze heeft nog steeds haar heerlijk hese stemgeluid, maar het broeierige van haar eerste album is bijna geheel verdwenen. Bruni is volwassen geworden en dat komt voornamelijk doordat ze in het Engels zingt. Bovendien zingt ze tegenwoordig literatuur; haar teksten komen van Engelse dichters als William Yeats of Emily Dickinson. Kortom serious business en geen zuchtmeisjesprietpraat meer. Met No Promises zal Bruni ongetwijfeld een groot publiek bereiken, maar ik hield meer van het Franstalige meisje van haar eerste album. (www.carlabruni.com ) Gelukkig voor mij is er nu de nieuwe cd van Saint Privat. Op hun tweede album Superflu staat bij vlagen prachtige fluisterpop van een sexy lolitameisje. De opening met het nouvelle scène-achtige Poison Rouge is sterk. Zo volgen er nog een paar Franstalige songs, tot er ineens twee songs in het Engels worden gezongen. De broeierige Franse sfeer verandert dan in een jazzy lounge ambiance. Saint Privat is het project van de Oostenrijkse producer Klaus Waldeck en de Oostenrijkse, in Frankrijk wonende, zangeres Valérie Sajdik. Van haar komt binnenkort ook een steviger Duitstalig album uit. Maar als Saint Privat scoort dit Oostenrijks duo een ruime voldoende in de nieuwe Franse chanson scene.