Op ‘Tropism’ werkt het illustere Bexar Bexar in de richting van Ry Cooder ten tijde van ‘Paris, Texas’. Het verschil tussen Cooder en Bexar Bexar is de eventuele film die op de achtergrond te zien is. Of waar de muziek voor gebruikt wordt. Het is maar hoe je er tegenaan kijkt. Zie je bij Cooder één van Wim Wenders meesterstukken; bij Bexar Bexar zou je eerder aan een film over Cubaanse vissers denken of aan een verfilming van The Life Of Pi. Rustgevend wordt er op de akoestische gitaar getokkeld, maar de vele soundscapes om het gitaargeluid heen, geven deze tweede volwaardige plaat van de geluidskunstenaar uit Austin tot een beklemmend geheel. Vol dramatiek, verbeeldingskracht en emotie; iets wat behoorlijk prijzenswaardig is.