In het openingsnummer Vibrational Match combineert Marnie Stern bijna progrock-achtige geluiden met een Mark E. Smith-achtige voordracht. Een ondenkbare combinatie, die wonderwel slaagt. We hebben het hier wel over een vrouwelijke Smith, want Marnie is een New Yorkse, die daarnaast ook nog verdomd goed gitaar kan spelen. Dat is voor de recensente zeker geen voordeel per sé, maar Marnie Stern heeft het, het ondefinieerbare. Ze overstijgt grenzen, verwachtingen en clichés. Het is rock, maar ook weer niet. Het is punk, maar ook weer niet. Het is metal, maar ook weer niet. Ze heeft de stem van een kind, maar ook van een volwassen vrouw. Deerhoof is misschien door de zangeres en het rockige een referentie, maar dat doet Marnie Stern ook weer te kort (geen kwaad woord over Deerhoof, overigens). Misschien is haar volgende plaat oervervelende muzikantenrock, maar voorlopig heeft Marnie Stern een bijzonder origineel album gemaakt.