In de vorige gonzo hadden we het over de nieuwe plaat van Beehoover, genaamd The Sun Behind The Dustbin. Echt tevreden over de songs van dat duo waren we niet. Niet consistent genoeg, te divers qua nummers en een enerverende zanger die ons mateloos irriteerde. Dit andere project waarin dezelfde heren, werkt ons minder op het systeem. En dat heeft voor een groot deel te maken met het feit dat Voodooshock vooral de band is van Uwe Groebel. Hij richtte reeds in 1991 de band Naevus op, een band die er in slaagde om een cd uit te brengen op Lee Dorrians Rise Above-label (Cathedral). Na het uiteengaan van Naevus, richtte Uwe in 2000 VoodooShock op, en debuteerde met de redelijke, naar de bandnaam genoemde eersteling (PsycheDOOMelic, 2002). Een resem bezettingswissels later ontmoette Uwe de twee heren van Beehoover, die sindsdien vast deel uitmaken van zijn band. Het trio heeft daarmee duidelijk zijn doomdraai gevonden. De riffs zijn degelijk, de sfeer beladen, traag, heftig en Uwes zang, die heel veel weg heeft van die van Ozzy in zijn vroege jaren, klinkt als een klok. De plaat werd opgenomen in amper vier dagen, maar dat is er niet aan te horen. Het trio ademt het materiaal, leeft zich volledig in de songs in, waardoor de tracks er meteen goed op stonden. Geen zever, niet te veel prutsen aan het geluid, gewoon doomrocken. Origineel is deze band voor geen meter en echte breinplakkers staan er niet op deze plaat. Wel is Maries Sisters Garden een degelijke doomplaat die met verve de jaren 1970 opnieuw tot leven roept. Dit is hardrock zoals ze anno nu mag klinken met een zanger die weet wanneer hij zijn klep moet houden. Prima zo.