Tijdens het nummer Chordbits valt het kwartje. De klaterende beats daar doen denken aan het geluid van een regenbui en dat is eigenlijk de beste vergelijking voor de muziek die Nanko maakt. Als een fikse bui wordt zijn muziek over de luisteraar heen gestort. Het is onduidelijk wat er gaat volgen, het kan afnemen maar ook heviger worden. Hetzelfde blijft het in ieder geval niet, dat schreven we in 2005 ook al over het debuut van Nanko. De Rotterdammer heeft gelukkig weinig op met zinloze herhaling. De lichte kritiekpuntjes van twee jaar terug zijn op Stratonica verdwenen als regen in de kurkdroge grond. Nanko weet zijn dwaze gitaarspel in allerlei bochten te wringen en het klinkt alleen maar beter. Voor minimaal hoef je niet bij hem aan te kloppen, want zowat elke milliseconde is gevuld met meerdere geluiden. Het verhaal gaat dat bassist Bruno Ferro Xavier Da Silva het gelijk wist toen hij Nanko voor het eerst hoorde: hij wilde met hem samen spelen. Toen was Bruno nog een jong pikkie, nu is hij de gevierde basheld van Rotterdam en op het debuutalbum van Doktor Schnitt is goed te horen hoe dat komt. Samen met drummer Philipp Ernsting en percussionist Nique Quentin gebruikt hij het project Doktor Schnitt om op een eigenwijze en analoge manier een soort van dance te maken. Bas en drums razen en struikelen over elkaar heen waarbij de nodige volts worden verbruikt om volop gebruik te kunnen maken van effectapparatuur. En effect heeft het. Doktor Schnitt levert een prachtig debuut af en ook op het tweede album van Nanko mag het platenlabel Laterax trots zijn. Het kleine Rotterdamse label staat inmiddels net zo groot op de Nederlandse kaart als zijn thuisstad.