Vreemde (animistische) rituelen, occulte bezweringen, magische visioenen, sjamanistische mantras en (organische) drones vormen de bestaansreden van het vanuit het hoge, donkere noorden van Finland opererende Aural Hypnox. Spilfiguur is Annti Haapapuro die met zijn project Halo Manash omringd wordt door gelijkgestemde zielen zoals Aeoga, Zoät-Aon en Arktau Eos. Met The Triplex Bestial treedt Jaako Vanhala in de voetsporen van zijn eerste album, Star Autopsy, en exploreert hij verder zijn aliënerende geluidswereld. Met behulp van moderne en archaïsche middelen, elektronica en allerlei primitieve en vreemdsoortige instrumenten zoals belletjes en menselijke schedels creëert hij kaleidoscopische soundscapes die heel wat concentratie vragen voor ze zich ietwat laten doorgronden. Op het eerste gehoor lijkt het allemaal vrij eenvoudig en valt de complexiteit van de composities niet onmiddellijk op. Die en de rijkdom van The Triplex Bestial zit immers op een dieper niveau. Hoe meer we afdalen in Vanhalas Heart of Darkness, hoe verontrusterender zijn claustrofobisch geluidslabyrint wordt. Uitsluitend voor durvers dus die zo nu en dan een grens oversteken: tussen licht en schaduw, het bewuste en het on(der)bewuste, het gekende en het onbekende of het tastbare en het illusoire.
Druppelend water en belletjes zetten meteen ook de toon op Mirrorion, het debuut van Arktau Eos. Galmende metaalklanken en ondefinieerbare stemmen lijken vervolgens op te borrelen vanuit een of andere verlaten mijnschacht. Maar schijn bedriegt. In tegenstelling tot Zoät-Aon ligt de klemtoon bij Arktau Eos, een duo met een grote voorliefde voor alchemie bestaande uit Annti Haapapuro en Annti Litmanen (Babylon Whores, Mana Mana), grotendeels op het werken met natuurlijk klankmateriaal. Lees: hout, been en metaal. Er zijn zeker overeenkomsten met Zoät-Aon wat de tranceverwekkende, suggestieve soundscapes betreft , maar verder gaan de vergelijkingen niet. Naarmate de cd vordert, neigt het geluid bij momenten licht naar het meer atmosferische werk van SPK. A Banquet For Ghosts bijvoorbeeld flirt met zijn akoestische gitaar en sombere zangpartijen dan weer met de erfenis van Coil en Death In June en zet bijgevolg ook de meer traditionele (songgerichte) kant van het duo in de verf.
De afwezigheid van drones op beide releases wordt in ruime mate gecompenseerd door de ruim veertig minuten durende afsluiter Beyond The Black Deep op Aural Holograms Vol.1, waarop Annti Haapapuro alweer de centrale figuur blijkt te zijn. Holografische auditieve fenomenen: iemand? Nochtans is dat het thematische uitgangspunt op dit even ambitieuze als warrige conceptalbum. Voor de realisatie ervan trokken verschillende leden van de Aural Hypnox-gemeenschap immers naar Guatemala, Tsjechië en Noorwegen met de coördinaten 61°26N, 21°52E in hun GPS geprogrammeerd. Of dat allemaal relevant is, wordt nergens duidelijk. Het eerste deel van Aural Holograms bestaat zogezegd bij de gratie van syncopatische ritmes, gemodificeerde stemmen, percussie en oscillerende tonen en het experimenteren met signaal, weerklank en vibraties. Hoe het allemaal precies in elkaar zit en de manier waarop het tot stand gekomen is, is bijzaak. De essentie is het resultaat. En dat is ronduit impressionant. De eerste twee nummers blijken slechts een aanloop te zijn tot de überdreun, Beyond The Black Deep. Repetitief gebrom met weinig variatie slechts onderbroken door een minimale slag op een gong of een metalen kop: meer heeft die track niet om het lijf. Maar wat een effect! Het is van Output van Pulse Emitter geleden dat we iemand nog zo veel hebben horen doen met zo weinig. Zoals altijd steken de releases van Aural Hypnox in handgemaakte buitenmaatse verpakkingen. Onvatbaar label met onvatbare geluiden!