Vince Hunt is al meer dan twintig jaar bezig aan een album dat misschien ook wel onder het vaandel van Pure Sound zal uitkomen (ooit), maar nu is het eerst de beurt aan het tweede album Submarine. Een opvolger maken voor het fel gesmaakte Yukon (zie Gonzo #79) was geen sinecure, maar de drie jaar die Hunt besteedde aan het realiseren van deze plaat werpt duidelijk zijn vruchten af. Net als op zijn voorganger komen ook nu weer een deel van de gebruikte stemmen van een vinylplaat die Hunt uit de collectie van een oom haalde. Verhalen over Britse soldaten in de Tweede Wereldoorlog, de kustwacht die waarschuwt voor felle wind en de roep van een vishandelaar geven extra kracht aan de experimentele ambient die we horen op deze plaat. Submarine is geboren uit thuissessies van Vince Hunt en zijn kameraad Boz Hayward, die de basis legden door respectievelijk de basgitaar en de gitaar te bespelen. Later kwamen Simon Price en Harry Stafford het duo versterken. Het uiteindelijke resultaat is een soort luisterboek geworden. Twaalf nummers, waarvan meer dan de helft miniatuurtjes van amper een minuut, drijven op minimale ritmes aangevuld met field recordings, tapemanipulatie en machinelawaai. Openen doen ze met de atypische track Breathe Deep, My Love, een uitbundig liefdeslied met een uitermate catchy melodie. Het titelnummer verhaalt over een overlevende van de scheepsramp met de Lusitania in 1915, en is net als de rest van de plaat ingetogener van aard. Dat Hunt ervaring heeft met het maken van geluidscollages weten we al sinds het album I Am Johns Pancreas (1986) van het legendarische A Witness. dat hij het nog steeds kan, bewijst hij na Yukon ook met dit nieuwe opus, dat jammer genoeg slechts achtentwintig minuten duurt.