Emily Hay is al net zon actieve muzikante als de twee heren waarmee ze deze cd vol geïmproviseerde, op elektronicastructuren steunende intuïtieve groovy jazz heeft volgespeeld. Alle drie vormen ze steunpilaren van de scene rond het label en bij uitbreiding van de improvisatiepool in en rond Los Angeles. Emily Hay zit/zat in alternatieve artrockbands, electro-akoestische en klassieke ensembles en improvisatiegroepen, waar ze telkens weer zowel haar stem als haar virtuositeit met de fluit of altfluit etaleerde. U Totem, The Motor Totemist Guild, The 5 UUs, The Rich West Ensemble en Jeff Kaiser Okodektet zijn maar een paar groepen die van haar talent gebruik maakten. Voor haar tweede cd op pfMentum gaat ze een duel aan met de veelzijdige percussionist Brad Dutz, die percussie-instrumenten van over de hele wereld bespeelt en werkte met grootheden als Kiss, Alanis Morrisette maar net zo goed met illustere muzikanten als David Benoit en Vinny Golia. Organist, pianist en thereminspecialist Wayne Peet is misschien het bekendst voor zijn werk met Nels Cline, maar speelde ondertussen ook al in een heel diverse waaier aan bands. De negen nummers op deze collaboratiecd zijn volledig geïmproviseerd in de studio tot stand gekomen, waarbij elk van de drie heel wat ruimte laat aan de ander. De interactie is bij momenten subliem en vooral de stem van Emily Hay, een kruising van David Moss en Diamanda Galas onderscheidt dit aan groovy jazz refererende schijfje van de genregenoten. De drie musiceren uitermate geïnspireerd, zodat de aandacht niet de tijd krijgt om ook maar even te verslappen. Dit triowerk is ongetwijfeld één van de beste releases op het label tot nu toe, en meteen ook eentje die niet enkel is weggelegd voor jazzpuristen, maar zijn weg zou kunnen vinden naar een breder publiek. ‘Alivebuquerquean’ van het Michael Vlatkovich Quartet is opgenomen tijdens het concert dat ze gaven op 19 mei 2003 in de Outpost Performance Space, in Albuquerque. Wayne Peet hielp een handje om de show optimaal op de band te zetten. De mensen die opnames maken voor pfMentum hebben immers een traditie in onderling samenwerken. Vijf nummers vinden we terug, met natuurlijk een glansrol voor trombonist (en tevens een extra vleugje percussie) Michael Vlatkovich zelf. Hij wordt bijgestaan door de Canadese baritonsaxofonist David Mott, drummer annex percussionist Christopher Garcia en Jonathan Golove (elektrische cello). De drie heren mogen dan relatief onbekend zijn, ze kunnen een aardig stukje musiceren. Drummer Garcia is bij deze opname de man die de boel recht moet weten te houden, want de andere drie muzikanten soleren er ongebreideld op los. Niet door elkaar, gelukkig maar, maar wel in harmonie met elkaar of elkaars rol overnemend. Zo bespeelt Golove zijn cello regelmatig alsof hij met een (contra-)bas in de weer is en krullen de blazers rond elkaar heen in een heftig samenspel. In opener Black Triangles, Yellow Corn, And Pink Medicine Drops geven de cello en de percussie het ritme aan, waarop Vlatkovich en Mott hun blazerslijnen kunnen leggen. De stukken zijn allemaal uitgeschreven door Vlatkovich, maar we horen zo dat de man voldoende ruimte laat aan zijn bandleden om de boel verder op te leuken met geïmproviseerde stukjes. De vier begrijpen elkaars muzikale taal en komen zo tot een heftig en coherent jazzcdtje.