Toen drie jaar terug The Blue Album uitkwam was het overduidelijk dat het vet van de soep was. De broers Phill en Paul Hartnoll hadden als Orbital met The Brown Album, Snivilisation en In Sides drie klassiekers op hun naam staan die de dansmuziek op zijn grondvesten deed schudden. Niet alleen waren ze zowat de eerste elektronische band die bij John Peel op de koffie mochten, ze bewezen samen met hun tijdgenoten Underworld en met hun legendarische concert op Glastonbury in 1994 (dat recent op dvd werd uitgebracht) dat dansmuziek live wel opwindend en boeiend kon zijn. Herinner u bijvoorbeeld de vier bewegende lichtjes op de hun hoofd en de futuristische videobeelden waarmee ze school maakten. Larger then live was het credo van de broers die met Snivilisation duizenden muziekliefhebbers wisten te bekeren tot hun intelligente technopop, want in essentie was Orbital epische, breed uitgesmeerde orkestrale popmuziek. De broers gingen elk hun weg. Phill Hartnoll (de dunne) ging aan de slag met Nick Smith en vormde de groep Longe Range. Paul Hartnoll (de dikke) brengt The Ideal Condition uit en mag zich de ware erfgenaam van de groep noemen. Opener Havent We Met Before begint met een pianodeuntje dat zich in geen tijd ontvouwt tot een magistraal epos, vintage Orbital. For Silence is de perfecte soundtrack bij een blockbuster actiefilm, terwijl Simple Sounds en Patchwork Guilt spelen met de typische koerswijzingen waar de groep het patent op had. Please, de single met Robert Smith van The Cure (we dachten eerst Patrick Wolf te herkennen) is de verplichte samenwerking die werkt, een single die klaar is om de hoogste trede van de Britse hitlijsten te halen. Maar het is vooral Nothing Else Matters met de vocale bijstand van Akayzia Parker die de kracht van Hartnoll toont. Onwaarschijnlijk hoe hij er in slaagt om een stroperig niemendalletje naar ongekende hoogten te duwen. De Amerikaanse singersongwriter Joseph Arthur houdt in Aggro amper stand tegenover de technodreunen die Hartnoll op hem afstuurt. The Ideal Condition is meer dan de officieuze opvolger van The Blue Album, het is het bewijs dat er geen sleet zit op de creativiteit van Paul Hartnoll. Orbital leeft.