Lap, vragen we dan eens een schijfje aan waarvan de promotietekst ons doet vermoeden dat dit wel eens een vette rockplaat zou kunnen zijn, worden we in t zak gezet. El Caco is namelijk echt zon band die veel wil, maar er weinig van terecht brengt. De stemmen, grunts, een cleane mannenstem en zowaar ook een geile teef hier en daar werken binnen de kortste keren, dat is na een nummer of twee, al danig op onze zenuwen. De rock is er van driehonderd tweeëntwintig (we hebben ze zelf geteld) in een dozijn en dan heeft dit trio nog geen overschot. Het is de vierde plaat van deze Noren, en we hopen van harte dat het meteen hun laatste is. Niet alles dat uit Noorwegen komt loont de moeite, dat bewijst deze band wel. Nergens ontwaren we enige spanning of diepgang, wel een absoluut dieptepunt in de vorm van een tenenkrullende ballade, Honey Tree genoemd. Je moet er maar op komen.