Psychedelische folk, zweefpop, teensletsengezwijmel, of gewoon een stel neohippies die denken dat de glorietijd van de flower power nog steeds aan de gang is. Yep, Life On Earth is van dattum. Deze plaat is een eerbetoon aan Moeder Aarde en wil een boodschap van harmonie en vreugde over brengen. Wij dachten dat dergelijke praat alleen voorbehouden was aan wereldvreemde godsdienstfanaten, maar zie: Mattias Gustavssons, die u ook zou kunnen kennen van Dungen is al sinds 2003 de motor achter dit project. Verder horen we mensen uit gelijkgestemde bands als Dungen, The Works, Town & Country en Mai Doi Todd. Gustavssons mag dan bekend staan als een multi-instrumentalist en een arsenaal aan instrumenten inzetten, wij kunnen ons niet ontdoen van een hopeloos passé sixtiesgevoel en zouden deze bende liefst verzuipen in een vloeibaar LSD-bad. Komt er misschien iets beluisterbaars uit. De band Dungen zelf heeft trouwens ook een nieuwe cd uit, en voor de lezer doen we alles, dus ook onze oren martelen met alweer een werkstuk van deze Zweden. Oorspronkelijk was Dungen enkel een soloproject maar sinds een paar jaar heeft oprichter en opperbrein Gustav Ejstes besloten om zijn boodschap wereldwijd te verkondigen, ook via het podium. Hij bespeelt op Tio Bitar (Tien Stukken) zowat alle instrumenten zelf, alleen de bas en stukjes gitaar liet hij over aan compagnon Reine Fiske. Dungen verrast ons met een heftige gitaarintro, maar dan zijn we er toch verder aan voor de moeite. Psychedelica en folkpop(-rock) gaan ook op dit werkstuk sandaal in sandaal. Geen idee wat die Zweedse kliek op hun bord krijgen gepresenteerd, maar wij vermoeden dat ze veel te gezond leven. Als ze nu ook eens wat meer rommel zouden eten, zouden er misschien ook wat weerhaakjes in hun nu wel heel vlotte sixtiespop kunnen sluipen. En dan hadden we er wellicht ook iets aan. De zweverige synthesizerpartijen en de op jams lijkende stukjes die hier en daar opduiken, veranderen daar weinig aan, behalve dat we nu en dan denken aan Marc Bolan in volle glamrockperiode. Heel af en toe knorren we tevreden als de gitaren plots beginnen te loeien (track zes), maar de pret is snel over als de heren hun keeltje weer openzetten. De hier gepresenteerde wereldvreemde lieflijkheid kan ons realistisch en logisch redenerend brein echt niet aan. We dragen dan ook nooit sandalen, misschien ligt daar de oorzaak. Om helemaal euforisch van te worden, sluiten we af met een sneetje The Trees Community, een christelijk geïnspireerde bende die de Blijde Boodschap wil verkondigen. Neem dat maar meteen letterlijk. Onze ongedoopte peuter krijgt er kotsneigingen van en de bedgenote denkt plots dat ze de reïncarnatie van de Maagd Maria is. Om maar te zeggen dat we deze plaat op zondag draaiden en ei zo na dachten dat we met de neven en nichten van Elly en Rukkert te maken hadden. Wij zijn hier uitermate opgetogen dat we de 4cd box van dit uit New York City afkomstige contemplatief christelijk gezelschap niet hoeven te aanhoren. Deze lp dateert uit 1975 en is nu eindelijk op cd, maar wat betekent eindelijk in deze context? Jammer genoeg is een omschrijving die beter bij deze cdrelease past. Psychedelische folk is het hokje waarin deze cd wordt geplaatst, tja, het verband met de sandalen van Jezus zien we wel, maar verder krijgen we er het vliegend schijt van.